آنــچه ازیاران شنیــدم،آنــچه درباران گــذشت...
آنـــچه دربـاران ده،آن روز،بریــاران گـــــذشت
های های مستـــها،پیچــــیده دربن بستـــــــها
طــرح یک تابــوت،دررؤیــــای بیماران گــذشت
کـوه ها را،درخیــــال پاک،تامــــــرزغـــــروب
سیـــلی ازآوای انــــدوه عـــــزاداران گــذشت
کاروان دخـــــتران شرمــــــگین روســــــــتا
لالـــــه درکف درمـــهی ازبهت بسیاران گذشت
درتـــه تاریـــک کوچــه،یـک دریچــه بسته شــد
انتـــــظاربی سـرانـــــجام بدانــــگاران گذشت
جای پائـــی ماندوزخــمی،سبزه زاران را،بــه تن
جمـــــعه ی جانانه ی گلــگشت عیاران گـــذشت
تابــــه گورســـتان رسد ـ دیـداراهــل خـــاک را
ماهــــتاب پیر ،لنــــگان ازعلفــــزاران گـــذشت...
آرام دلـم را اشـــکبار
وچـــه غمــــگنانـه یافــــتم
ازپــس اتـــفاقی...
کـه مرابه هــجری الـــــــیم
ناگزیـــرکــــرده بـــــــــود!
آری، خــبر،با باراندوه گـــسارش
آسیــــمه سـروناآرام دل کـرده بـود
آرام جــانی را
درآغــازفــــلقی آذرنـــگ ومغمـــوم
ونیــزهـــم،
آشفــــته سامــان وآب حسـرت روان
درگـــذرمسـاء ی وصـــباحی
تاکـــه بــه ناگــــهان
بی هــــیچ خبـرازواقـــــعه
ســررســم...
وفــغان ونالــــه ی شـــادی
بابـهت وهیــــجان ناشـی ازاشتبـاهی
کــه رخ داده بــــود،درهم بیامیـزد
وصحــــنه ای غریب ومتـــناقض بیافـــریــند،
تاباورمــان شودکـــه:
چــرا زودباورکنـــیم!؟
چــراصــــبورنباشــــیم!؟
بیش ازاین هستی نباید، بی بهاسازدمرا
کواجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا
گوهری پرقیمتم من، وین دوروز زندگی
چون خزف درچشم گردون بی بهاسازدمرا
ای دل، آخرلطف رندان وصفای میفروش
خاکروب خلوت میخانه ها سازد مرا
باده رانازم که با چندین غم وافسردگی
چون زنم جامی، حریف اژدهاسازدمرا
داغم ازاین دل، که هردم درهوای لعبتی
مبتلای محنتی بی منتها سازد مرا
دوش نظمی بادل سرگشته میگفت این سخن
کو اجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا