بی وفائـــی!

یارا،دیرگاهیست چشـم براهـم تاکه بیــائـی

من محــوکوچــه ام، توبـگومحـوِکجائـــــی؟

یاســهایِ انتــظارخشـکیدندبردیــوارِگلـــی

أخــرکوچـه ندارد، بی تــولطـف وصفائـــی

یادم آیــدباتـو این کوچــــه،تماشائـــی بود

اکنــون اما، گل نیـزندارد،رنـــــگ وجلائــی

ســودازده یِ چشمِ همیشـه بهـــــارِتـــوام

گوئـــــی پرورانــده به سَــر،سِّرِسودائــی

بگـــذاربــگریم براین بختِ نامــرادِخویــــش

کــه چرارفت وگــذاشت،این عاشقِ شیدائـی

پیـــدانشـدآن شوخِ ناپیـــــدا، همــه عمـــر

آه، چه کشیــدم زدستِ یارِناپیـــــدائـــــــی

محنت زده ومغمــوم ، افســـرده ودلــــخون

چنین است سرنوشتِ هرکوکنـدعشق،گدائــی

آراد، بی وفائــیست صفت غالـــــب عشـــاق

حیف باشدای عشق عزیز،گربدین روز درآئـی!