سرگشته و حیران
از نرده های سفید آفتاب میگذرم
و برای تنهایی گروه کبوتران نابالغ،
ده سال پیرتر میشوم
کسی کو؟
که بگوید:
تا شکستن بالهای پرنده،
چند تابوت سفید با گلهای سرخ، کفایت میکند؟
گاه آنچه از انتظار بجای میماند،
هدر است وُ گاهی هم هلاک!
و هلاکت حاصل حوصله ی حاضران زورمنداست
من امّا، همراه باد آشفته که از دیار مرگ میآید
تا سرزمین صداهای فراموش شده میروم
خستگی محض وٌ تاریکی غلیظ،
پلکهایم را سنگین میکند... و خواب
با دستان حوصله وُ سرانگشتان هنرمندش،
ذهنم را در نرم ریز باران میشوید!
آه، چقدر سبک شده ام !
صداها نیز، همچنان با قطار باد ،
صیحه کشان میروند تا در آن حوالی
میان خیل فریادهای بی پاسخ تاریخ گم شوند ...
آری در بین صداها،
صدای وحشتناک پرنده ای آشنا که اینک
شهپر آسمانها گشته است و سپس نغمه ی لرزان وٌ
اثرگزار کسی که سوره ی قارعه را
تلاوت میکند، رعشه در جانم میاندازد
و از پس دقایقی، درمیابم که واهمه ها همه واهی اند
و من ، آری تمامی من اکنون فریادی شده ام،
شاید از آنگونه که در فهم کسی،
هرگز تورمی ایجاد نخواهد کرد
امًا امیدواری سترگ این که دلی نیست
تا پر از حسرت و اندوه شود
و چشمی که خون بپالاید!
آه ، چه دنیای آرام و ازادی قابل درک است
کاش از اول میدانستیم ...!
پ ـ ن:
در بهار ۱۳۹۷ ، زمستان غریبی، پیرامون ما را
احاطه کرده است
گویی فصل ها را یک ماه عقب کشیده اند!
از اینرو، دل خوش مانند دلار، گران و نایاب
گشته است، در حالیکه زانوی رضا را همه در
بغل گرفته اما خون دل میخوریم!
چه میگویم؟!
دردا و حسرتا !
همنشین!
هوا ناشسته است،
دیگر چه جای نشستن؟
بگذار، گام به گام،
منزل به منزل برویم ...
موٌمنانه برویم ... تا
سرزمین سبوح سحرگاهان،
تا ساحل سرودهای سبکبار بیداران
با تو هستم!
درین شب آکنده از سکوت و سیاهی صرف
از من مخواه غزلی بسرایم
وقتی که شلیک مکرّر ضجه های دلآزار
از پس ناله های نحیف ناامیدی
از هر سوی آسمان بی ستاره
همچون دایره ی میانی سیبل کمانداران
به سر و روی ما، فرو نشسته اند
آری، از من مخواه برای تو
ای مهراوه ی سایه شکن و نور گسترم
ترانه ی رفتن بسرایم!
نه، نازنین
بگذار امشبی را
باران، به این آزار مستمر
با ترنم تکرارش پایان دهد
باور کن! فرصت برای غزل گفتن
از درد دوری و رنج رفتن
در سحرگاهان رویش روشنا
گرچه سخت و صعب
اما بیشتر و شیرین تر خواهد بود.
فروردین ۹۷ /م-باج