تــورامیـــخواهـــم ای آرامـــــش دل
چــقدرتـــرس دارم ازایـن خـواهـش دل
شـــایدگـرفــتارِوهــــــم وخـــــیالـم
کـــه بــــاز افـــتاده ام درچالـــش دل
مــن گـمِ دریـــایِ ظلـــمت بــــوده ام
حــسرتـــم فـانوســی تا تابــــــشِ دل
می رفت به سرعـتِ صــوت قــطارِعـمر
دریــــــغ ازبــــهاران بــی رامــش دل
بـه فـرسایـش افــتاد،عـقـل ازدورنــگی
بــــمانـــد غــصه یِ بــازســـازش دل
فـــراوان کشـــید دل، غمــــبارِ یــاران
خـــــارج ازتـــــوان وگنــــجایـــش دل
شـــــده درمعـــرضِ طوفـــانِ بهـــتان
نیــاری خــم بـه ابـــرو،با پـــالایش دل!؟
سپـس فــارغ زچــشمِ دوسـت ودشــمن
قـــطره هابه چـــشم ازخـونــــبارش دل؟
زمــانـــی نیایــــد،کارازدســت عــــقل
گویــند: گــوش ســپاربـه،فـرمایــش دل
چــون حاصــلِ هــرکار،طــیِ سـیرِعــمر
فقـــط مانــده نقــــش درگــــزارش دل
زآنــکه شــیریـن باشــد،ربـطِ عــقل ودل
سَـــرِمجـــنون گــزار،بـــــربالــــشِ دل