می توانســتم اگـر ٱئیــــنه ای بگــذارم
مقابـل صـحرای چشم تو !
چـه محـشری می شـد،
بــهار این دشـتِ خــمار
ـ با ٱن خـورشــیدِ همیـشه ثابـت
ـ و تیـغه های بلـندِ کوه پیرامون.
ٱه، اگـر باران بگــیرد،
بر این تــکه از بهـشت؛
چـه جهنـــــمی می شـود،
دلِ مــــن!.
:
: