حافـــظ (سینه مالامال درد...)

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهــمی

دل ز تنــهایی به جان آمد خـدا را هــمدمی 

چـــشم آسایـش که دارد از سپــــهر تیزرو 

ساقـــیا جامی به من ده تا بیاسایم دمـــی 

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت 

صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالـمی 

 سوخــتم در چاه صبر از بهر آن شمع چـگل 

شاه ترکان فارغ است از حال ما کورستمی

 در طریق عشقــبازی امن و آسـایش بلاست

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهـمی 

اهــل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست  

ره روی بایدجهـان سوزی نه خامـی بی‌غمی 

آدمــی در عالـم خـــاکی نمی‌آیــد به دست 

عالــمی دیــگر بباید ساخت و از نو آدمـــی 

خــیز تا خـاطر بدان ترک سمرقــندی دهــیم 

کـز نسیمش بــوی جــوی مولیان آید هـمی 

گریــهٔ حافـظ چه سنجد پیش استغنای عـشق 

کانـدر این دریا نــماید هــفت دریا شبـــنمی 

ســعدی( ساربان)

اﻯ ﺳاﺭﺑﺎﻥ ﺁﻫﺴـﺘﻪ ﺭﻭ ﮐﺂﺭﺍﻡ ﺟﺎﻧــﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  

ﻭﺍﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺑﺎﺧﻮﺩ دﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ​ﺍﻡ ﻣﻬﺠﻮﺭاﺯاﻭ ﺑﻴـﭽﺎﺭﻩ ﻭﺭﻧﺠﻮﺭاﺯ ﺍﻭ 

ﮔﻮﻳﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﺸﻰ ﺩﻭﺭاﺯﺍﻭدﺭاﺳﺘﺨﻮﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭفسون ﭘﻨهانﮐﻨﻢ ﺭﻳﺶ ﺩﺭﻭﻥ 

 ﭘﻨـﻬﺎﻥ ﻧﻤﻰ​ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧـﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﻣﺤﻤﻞ ﺑﺪﺍﺭ ﺍﻯ ﺳﺎﺭﻭﺍﻥ ﺗﻨدﻯ ﻣﮑﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ 

ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﻮﻳﻰ ﺭﻭﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  

 

اﻭمیﺭﻭﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﭼﺸﺎﻥ 

دیـﮕﺮﻣﭙﺮﺱ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺰ ﺩﻝ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 برﮔﺸﺖ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﮐـﺸﻢ ﺑﮕـﺬﺍﺷﺖ ﻋﻴﺶ ﻧﺎﺧﻮﺷﻢ 

 ﭼﻮﻥ ﻣﺠـﻤﺮﻯ ﭘﺮﺁﺗﺸـﻢ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺩﺧﺎﻧـﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫــﻤﻪ ﺑﻴـﺪﺍﺩ ﺍﻭ ﻭﻳـﻦ ﻋــﻬﺪ ﺑـﻰ​ﺑﻨــﻴﺎﺩ ﺍﻭ 

ﺩﺭ ﺳﻴــﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻳـــاﺩ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧـــﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

بـﺎﺯﺁﻯ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻤــﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﺍﻯ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴــﻦ 

 ﮐﺂﺷـﻮﺏ ﻭ ﻓﺮﻳاﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﺳﻤــﺎﻧﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮﻣﻰ​ﻧﻐﻨﻮﻡ ﻭ ﺍﻧـﺪﺭ ﺯﮐﺲ ﻣﻰ​ﻧﺸﻨﻮﻡ 

وﻳﻦ ﺭﻩ ﻧﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻰ​ﺭﻭﻡ ﮐﺰﮐﻒ ﻋﻨﺎﻧﻢ می رﻭﺩ 

 

 ﮔﻔـﺘﻢ ﺑﮕـﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﻞ ﭼـﻮﻥ ﺧــﺮ ﻓﺮﻭﻣـﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ 

 ﻭﻳــﻦ ﻧـﻴﺰ ﻧﺘــﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧـﻢ ﻣــﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺻــﺒﺮ ﺍﺯ ﻭﺻــﺎﻝ ﻳﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻟـﺪﺍﺭ ﻣﻦ 

ﮔــﺮ ﭼــﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﻫـﻢ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

  درﺭﻓــﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﮔﻮﻳﻨــﺪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﺳــﺨﻦ 

ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺳﻌـﺪﻯ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻻﻳﻖ ﻧﺒــﻮﺩ ﺍﻯ ﺑﻰ​ﻭﻓﺎ 

  ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﻤــﻴﺎﺭﻡ ﺟـﻔﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻓﻐـــﺎﻧﻢ ﻣـــﻰ​ﺭﻭﺩ 

سعدی(هرکس به تماشایی...)

    ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻰ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻳﻰ 

  ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨــﻆﻮﺭﻯ ﺧﺎﻃﺮﻧــرﻭﺩ ﺟﺎﻳﻰ 

 

   ﺑﺎ ﭼـــﺸﻢ ﻧﻤﻰ​ﺑﻴــﻨﺪ ﻳﺎ ﺭﺍﻩ ﻧﻤـﻰ​ﺩﺍﻧــــﺪ 

  ﻫﺮﮐـﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧـﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﻭﺍﻳــﻰ 

 

  دﻳﻮﺍﻧــﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺟﺎﻳـﻰ ﻧﻆﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ​ﺳﺖ 

   ﮐﺎﻥ ﺟﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧــﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﻧﺪﻳـﺸﻪ ﺩﺍﻧـﺎﻳــــﻰ 

 

   ﺍﻣـﻴﺪ ﺗﻮ ﺑﻴــﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻫﻤﻪ ﺍﻣــﻴﺪﻯ 

     ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺗﻮﺧﺎﻟﻰﮐﺮﺩﺍﺯﺳﺮﻫﻤﻪ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ 

 

     زﻳﺒﺎ ﻧﻨــﻤﺎﻳﺪ ﺳﺮﻭ ﺍﻧــﺪﺭ ﻧــﻆﺮ ﻋــﻘﻠﺶ 

     آﻥ ﮐﺶ ﻧـﻆﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻗﺎﻣـﺖ ﺯﻳــﺒﺎﻳﻰ 

 

   ﮔﻮﻳـــﻨﺪ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻋـﺸﻖ ﭼﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﻯ 

   ﮔﻮﻳـــﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻯ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﺑﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳــﻰ 

 

    زﻧــﻬﺎﺭ ﻧﻤﻰ​ﺧﻮﺍﻫــﻢ ﮐﺰ ﮐﺸـﺘﻦ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﺩﻩ 

     ﺗﺎ ﺳﻴﺮﺗﺮﺕ ﺑﻴــﻨﻢ ﻳـﮏ ﻟﺤـــﻆﻪ ﻣﺪﺍﺭﺍﻳـﻰ 

 

     دﺭﭘﺎﺭﺱﮐﻪ ﺗﺎﺑﻮﺩﺳﺖ ﺍﺯﻭﻟــﻮﻟﻪﺁﺳﻮﺩﻩ​ﺳﺖ 

     ﺑﻴـم است ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩاﺯﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﻏﻮﻏــﺎﻳﻰ 

 

    ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫــﻢ ﺑــﺮﺩ ﺍﻻ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺯﻟﻔﺖ 

     ﮔرﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﺎﺷـﺪ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻳﻐــــﻤﺎﻳﻰ 

 

     ﮔﻮﻳــﻨﺪ ﺗــﻤﻨﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑــﮑﻦ ﺳـﻌﺪﻯ 

      ﺟﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻤﻨﺎﻳﻰ 

عــــطار

ای درمیــــــان جانـم وجــان ازتـــــوبیــخـــبر

وازتــــــوجـــــهان پراست وجـهان ازتوبیــخـبر

ای عقــل پیـروبخـت جوان کـــــرده راه تـــــو

پیــرازتــــوبـی نشـان وجـــوان ازتـــوبیـخـــبر

چـــون پـی بـــرد به تـودل وجانـم؟ که جــاودان 

درجـان ودردلــی، دل وجــــان ازتـــوبیــخــــبر

نقــش تـودرخــیال وخـــیال ازتــــوبـــی نصیب

نــام تـوبـرزبـــان وزبــــــــان ازتـــوبیــخـــبر

ازتـــوخبـــربه نام ونشـــان اســت خــــــلق را 

وآنــــــگه همــــه به نـام ونشــان ازتـوبیـخــبر

جویــــــندگان گوهــــردریـــــای کـــــنه تــو

دروادی ویقــــین وگـــــمان ازتــــو بیـــخـــبر

چـــون بیـــخــبربـود،مــگس ازپــرجـبرئــــــیل

ازتــــوخبـردهـــــنده،چــــــنان ازتــوبیــخـــبر

شـــرح وبیـــان تــوچـه کـنم؟ زآنـــکه تا ابـــــد

شــــرح ازتــوعاجــزاسـت وبیـــان ازتـوبیـخـــبر

عـــطاراگـرچـــه نعــره ی عـشق تـــومــی زنـد

هستــــند جمــــله نعـــره زنـان ازتـــوبیــخـــبر