رحیم معینی کرمانشاهی (ندارد چــشم مـن...)

نــدارد چــــشم من، تاب نــگاه صحـــنه سازی ها 

مـن یــکرنگ بـــیزارم، از ایــن نیـــرنگ بــازی ها 

زرنـگی،نارفیــقا! نیست این، چون باز شــد دستت 

رفیقــان را زپــا افکـــندن و گـــردن فـــرازی ها 

تو چون کرکس، به مشتی استخوان دلبستگی داری 

بنــــازم هــــمت والای بــــاز و بــی نیــازی هـا 

بــه مـــیدانی کـه مـی بندد پــای شهــسواران را 

تــو طــفل هرزه پــو، باید کـنی این ترکــتازی هـا 

تو ظاهرساز و من حقــگو، ندارد غیر از این حاصـل 

من و از کـــس بریــدنها، تو و ناکس نـــوازی هـا  

بهــروز یاســـمی(عامل بیگانــه)

ناخوش شده ام دردتو افتاده به جانم 

باید  چـه  بگویم  به  پرستار  جوانم؟

باید چه بگویم؟ تو بگو،ها؟ چه بگویم 

وقتی کـــه ندارد خبـر از درد نهانم؟ 

تب کرده ام امــا نه به تعـبیر طبیبان 

آن تـب که گل انداخته بر گونه جانــم 

 بیمــاری  من  عامل  بیگانــه  ندارد 

عشق توبه هم ریخته اعصابب وروانم 

آخر چه کــند با دل من علم پزشکی 

وقتی که به دیدار تو بسته ضــربانم؟ 

لب بسته ام از هرچه سوالست وجواب 

ترسم  اگر  بـاز  شود  قفــل دهانــم

-این گرگ پرستــار به تلبیس دماسنج 

امشب بکــشد نام تـــو از زیـر زبانــم! 

میپرسدو خاموشم ، میپرسدو خاموش... 

چیزی کــــه عیان ست چه حاجت به بیانم

عــــطار

ای درمیــــــان جانـم وجــان ازتـــــوبیــخـــبر

وازتــــــوجـــــهان پراست وجـهان ازتوبیــخـبر

ای عقــل پیـروبخـت جوان کـــــرده راه تـــــو

پیــرازتــــوبـی نشـان وجـــوان ازتـــوبیـخـــبر

چـــون پـی بـــرد به تـودل وجانـم؟ که جــاودان 

درجـان ودردلــی، دل وجــــان ازتـــوبیــخــــبر

نقــش تـودرخــیال وخـــیال ازتــــوبـــی نصیب

نــام تـوبـرزبـــان وزبــــــــان ازتـــوبیــخـــبر

ازتـــوخبـــربه نام ونشـــان اســت خــــــلق را 

وآنــــــگه همــــه به نـام ونشــان ازتـوبیـخــبر

جویــــــندگان گوهــــردریـــــای کـــــنه تــو

دروادی ویقــــین وگـــــمان ازتــــو بیـــخـــبر

چـــون بیـــخــبربـود،مــگس ازپــرجـبرئــــــیل

ازتــــوخبـردهـــــنده،چــــــنان ازتــوبیــخـــبر

شـــرح وبیـــان تــوچـه کـنم؟ زآنـــکه تا ابـــــد

شــــرح ازتــوعاجــزاسـت وبیـــان ازتـوبیـخـــبر

عـــطاراگـرچـــه نعــره ی عـشق تـــومــی زنـد

هستــــند جمــــله نعـــره زنـان ازتـــوبیــخـــبر

عبید زاکانی

بی یارودل شکســـته ودورازدیارخویــش 

درمانــــده ایم عاجـزوحیـران به کارخویش

ازروزگـارهیــچ مـــرادی نیــــافتــــــیم

آزرده ایـــم لاجــرم  ازروزگارخویــــــش

نــه کاردل به کام ونه دلـدارسازگـــــــار

خونیـن دلـم زطـالع ناسازگـارخویـــــــش

بگـذارتاغــمم بکشـد،حــق به دست اوست

تاخــودچــراشـدم ازغمـــگسارخویـــــش

یکــدم قـرارنیست،دلم را زتاب عشــــــق

درآتــشم زدست دل بی قـرارخویــــــش

ازبـهرآنــکه میــزند،آبــی برآتــــــــشم

منت پـــذیرم ازمـژه ی سیل بارخویــــش

دیوانــه دل به عــشق سپاردعبیــــــدوار

عاقـــل به دست دل ندهـداختیـارخویـــش