ﺑﺎﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﮐﻠﻤﻪ ﻭﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﺳﺪﺍﺷﺖ ﮐﻠﻤﻪ

ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺍ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﮐﻞ ﻭﺍﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺍﺯﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻴﮑﻨﻢ، ﺍﺯﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻭﺩﻣﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻣﮕﺬﺍﺭﯼ ﻭﺍﺟﺎﺯﻩ ﺍﻡ ﻧﺪﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺿﺎﻳﺖ، ﻏﻴﺮﺗﻮ، ﻳﺎﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﻭﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭی ﺍﺣﺪﯼ ﺍﺯﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ، ﮔﺎﻣﯽ ﺑ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻳﺎﮐﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺧﻼﻑ، ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻭﺑﺎﻭﺭﻫﺎﻳﻢ ﺑﻨﮕﺎﺭﻡﭼﺮﺍﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﻡ، ﮐﻠﻤﺎﺕﻫﺪﻳﻪ ی ﺑﯽ ﭼﻮﻥ ﻭﭼﺮﺍﯼ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﻨﺘﺨﺒﺶ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺯﻣﻴﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﺻﺪﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ و ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭﻣﮕﺮﺑﺎﭼﮕﻮﻧﮕﯽﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﻭﻭﺟﻮﺩﯼ ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ﻭﻣﮕﺮﺟﺰ ﺑﺎﺁﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ی ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍﻓﻬﻤﻴﺪﻭ ﻳﺎ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﺮﺩ! ﺁﺭﯼ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭﻫﻤﻴﺸﮕﻳﺖ ﻭﻣﺨﺼﻮﺻﺄﺩﺭﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ی ﮔﻔﺘﻦ ﻭﻧﻮﺷﺘﻦ ـ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭﺭﺍﺳﺘﯽ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺳﺎﺭﯼ ﻭﺟﺎﺭﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﺯﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎﺩﺭﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺳﺨﺖ ﻭﺻﻌﺐ ﺍﻟﻌﺒﻮﺭﻧﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻳﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻠﻐﺰﻡﻭﺑﺎﻼﺧﺮﻩ ﺟﺎﻥ ﺗﻤﺎمیﮐﻼم ﺍﻳﻨﮑﻪ خالصانه وخاضعانه "قسم"ت میدهم به خودکلمه که هرگزآنقدربه خویشم وامگذاری که حتی ناخواسته ﺑﻪ ورطه ی استفاده ازماهیتی منفی ویامنحرف ازکﻠﻤﻪفروغلطم ، ﺁﻣﻴﻦ ﻳﺎﺭب اﻟﻌﺎﻟ؛ﻤﻴﻦ -.) )