ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
دوطاق ابرو
من که هرگز نخواسته ام ، شانه کشم موی تورا
پس زچه روی شانه کنم ، شب تابه صبح موی تورا؟
گرتاکنون نکرده ام ، گذربه کوچه ی دلت ؟
پس زکجاگذاشته ام ، وعده بسی کوی تورا؟
دربی وفایی هاچرا ، دلدادگان ناشکیب ؟
نسبت دهند معشوق را، به طعنه ای خوی تورا
گرزخدا طلب کنم ، زیباترین صنع وجود !
به یک درنگ نشان کند، دوطاق ابروی تورا
گرکه شنید بوی تو ، نشایدکردن آرزو
گو، زکدام گل آفرید،خدای من بوی تورا؟
کاش بروی !
کاش بروی!
وبرای ما
وبازی های بی دوزوکلکمان
وقتی فضا پر واژه های آشنا،
وعشق های رنگ باخته ازشرم وحیاست
وچیزی بنام زندگی شاید !
آسمانی اما خالی ازمهتاب وستاره به یادگار بگذاری
وآنگاه بربندی روی از:
حکایت انتخاب ستاره ی بختمان
وبیخبرشی از ، ناگهان سقوط یکی ستاره ی حزین
که بود روزی، نشان ازمرگ دردآورعشقی درزمین
کاش بروی وچه خیال انگیزاگرشر:
این شب بی ستاره ، بی مهتاب
این شب سکوت، بی باورخواب
این شب زوزه ها ی ناشناخته
شب بیگانه با آوازفاخته
این شب هراس های بادلیل
درعوض کوچه های قال وقیل
این شب خالی شده از بوسه ها
رفته یقین آمده وسوسه ها
واین، شبها که چون آوار انبوه
فروغلطیده از، بلندای کوه
را ازسر ما،
آری ازسرما،کم کنید!
هیلا صدیقی
پابه پای کودکی هایم بیا کفش هایت را به پا کن تا به تا
قاه قاه خنده ات را ساز کن باز هم با خنده ات اعجاز کن
پا بکوب و لج کن و راضی نشو با کسی جز دوست همبازی نشو
بچه های کوچه را هم کن خبر عاقلی را یک شب از یادت ببر
خاله بازی کن به رسم کودکی با همان چادر نماز پولکی
طعم چای و قوری گلدارمان لحظه های ناب بی تکرارمان
مادری از جنس باران داشتیم در کنارش خواب آسان داشتیم
یا پدر اسطوره دنیای ما قهرمان باور زیبای ما
قصه های هر شب مادربزرگ ماجرای بزبز قندی و گرگ
غصه هرگز فرصت جولان نداشت خنده های کودکی پایان نداشت
هر کسی رنگ خودش بی شیله بود ثروت هر بچه قدری تیله بود
ای شریک نان و گردو و پنیر ! همکلاسی ! باز دستم را بگیر
مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟
حال ما را از کسی پرسیده ای ؟ مثل ما بال و پرت را چیده ای ؟
حسرت پرواز داری در قفس؟ می کشی مشکل در این دنیا نفس؟
سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟ رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟
رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟ آسمان باورت مهتابی است ؟
هرکجایی شعر باران را بخوان ساده باش و باز هم کودک بمان
باز باران با ترانه ، گریه کن ! کودکی تو ، کودکانه گریه کن!
ای رفیق روز های گرم و سرد سادگی هایم به سویم باز گرد !
"هیلا صدیقی"
سکوت وهجران*
طلوع سکوت ، به مثابه هجوم بی فرجام رویاهاست
آغازگرو آفریدگه ، هستی مفرح آرزوهاست
وشب این کهنه دریای آرامبخش ،ا ین سیاه ناپیداکران
یادآورصادق وشهامت افزای ، ایجاد خاطره هاست
درهجران بیگهش دانم، چه شبهاکه نخواهم خفت تاسحر
به یاد لب شیرین عسلش ، لب لعلی نچشم باردگر
درفرازبام تخت خواب تنهایی ، بی خواب وخورگشته ام
برآویزم به خط ضرورت ، همه دردآوریهای سفر
آه، چه فرخنده روزگارانی شمع بزمتان بودم، ای رازها!
و چه آسوده، بازیچه ی بی مقدارتان بودم ، ای نیازها!
اکنون اما، باشمایم :آی ...شماخیل کابوسهاوحسرت ها!
بروید، که مرا بس است دیگر، اینهمه نشیب و فراز ها!
حالیا این من واین شب واین ، سکوت خاطرآسای زمان
وسوسه ها می کنندم تاکه بستانم، دادزبیداد جهان
زین سبب باخویش بجنگم ، که خداراچون شودآینده ی من
بزیستن دراین عشق بیدرد یاگذشتن زسرو ، دادن جان .
*اولین سیاه مشق من که به سفارش دوستی نازنین ، درغربت وبه جهت تسلای غم هجرانش ودرسکوت محض قبل ازسحرنگاشتم...