سکوت وهجران*

     طلوع سکوت ، به مثابه هجوم بی فرجام رویاهاست 

     آغازگرو آفریدگه ، هستی مفرح آرزوهاست   

     وشب این کهنه دریای آرامبخش ،ا ین سیاه ناپیداکران

     یادآورصادق وشهامت افزای ، ایجاد خاطره هاست 

     درهجران بیگهش دانم، چه شبهاکه نخواهم خفت تاسحر

     به یاد لب شیرین عسلش ، لب لعلی نچشم باردگر  

     درفرازبام تخت خواب تنهایی ، بی خواب وخورگشته ام

     برآویزم به خط ضرورت ، همه دردآوریهای سفر

     آه، چه فرخنده روزگارانی شمع بزمتان بودم، ای رازها!

     و چه آسوده، بازیچه ی بی مقدارتان بودم ، ای نیازها!

     اکنون اما، باشمایم :آی ...شماخیل کابوسهاوحسرت ها!

     بروید، که مرا بس است دیگر، اینهمه نشیب و فراز ها!

     حالیا این من واین شب واین ، سکوت خاطرآسای زمان

     وسوسه ها می کنندم تاکه بستانم، دادزبیداد جهان

     زین سبب باخویش بجنگم ، که خداراچون شودآینده ی من

     بزیستن دراین عشق بیدرد یاگذشتن زسرو ، دادن جان .

*اولین سیاه مشق من که به سفارش دوستی نازنین ، درغربت وبه جهت تسلای غم هجرانش ودرسکوت محض قبل ازسحرنگاشتم...