| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
نـــگارمن! هســـتی من!
چـه خوب وبهنــــگام آمــده ای!
با تــوپائیـــز نــیز آمـــده،مـــن دارم شــکوفه میـــکنم !
میـــبینی چـــه سـبزشـــده ام!
بــهاردررگـــهای من جاریسـت !
وابـــرهای متـراکـم وبارانــزا دردلــم تلمــبارشــده،
ومتــرصدآذرخشی ازچشــمان تو
بـه آســـمان سـربــهم آورده ی خاطــرات کــودکی من وتو
تاازناودان دیـــدگانــم،
سیــلاب خــون حسرت
وآبــراهـه ی رویاهــای نارس وناچــیده،جاری شـود
تاکـه انباشـت غــم ودرد ورنـــج و غــصه
و هــرآنچــه خـس وخـاشاک، برجــداردلمـانده ازسالیــان بلنددوری را
با خودآورده وازارتـــفاع گــونه های خشک وتــکیده
ازجـــورروزگاروکشــیدبارســنگین غم زمـان
بــه ســرْزانوی خشک واستـــخوانی بغـــل شــده ام،
چنان بریــزد کـــه گـــوئی ازپس یـــک دهــه،
قــحطی و خشــکسالی ، به دعا نشسته ام،
واکـــنون میــخواهدبا آمـــدن غیرمنتـــظره ات
ریــشه ی ایــن مـرضــهای قدیمی را
ازاعــماق دره هـای جانم، آنــجوربکــند
که نه نشانی بــماندونــه خـاطـره ای ازآن
ومـرانیزآنچــنان درسی که به ندامـــتم کشدوبه خاطــرم آورد
که مــگرمـن باانتــخاب خـودآمــده ام
کــه بـه انتخاب خویــش،
همـــراه وهمــگام خویـشــتن را انتــخاب کنم!؟
و سپس ، راه گــذرآرام ونجــات بــی بـاور،
زیــن زمســتان سـخت درپـــش را
درســرانــگشــتان دل نــگارم، جستــجوکــنم!؟
کــه تـوباشــی!
ـ پـس من سرنوشـت به چه کارآیم !؟
امانــه،تــوهــنوزقــضاوتم به خـواست سرنوشـت نــکن،
کـه من نـــداده ام،هــرگز، افسارعــقل به دست عــلیل قسمت
اگرتـــوآمــده ای اکـنون،
ازپس یک دهـه انتــظاربــی وقـفه ودلــکشــنده
چون من خواسته ام، اصـرارم درطلب،تورابه اینجا آورده
واگـرنام دیــگرش سرنوشت باشد،آری میــپذیرم
وامـا، چــقدرخوب شــود اگرحرف رفـتن ازکـــلامت وانــهی
مــگرنمـــیبینی چـه بارانـی سـرگرفــته!
آیانمیــخواهی یـک شب بــمانی!؟
چه میــگوئی؟ کــه دیرشــده، بایــدبروی!
هستیم ! پس چــرا آمــده ای؟ توکه زمان راتوان توقـف داشــته ای!
شــبی را بــمان!پیـشما،تا فردا که آســمان چشمش راببــندد!
نمیـــترسی !اگرفـردا مـن چشــمم رانتوانم جــزبه روی تـو واکــنم؟
یا شایــدتوهـــم به سرنوشت باورکرده ای...
اگرچنــین اسـت ! ...برو ودرپــناه آن خوش باش...
کــه ما را دو جــاده ، به یک مقصود هرگزنرسانــد!
که هدف راه است نه مقصـد.