ازآفتاب

   آه ای ابربی باران ، سایه ات را ازمن دریغ مدار

   تفتیدن را برنتابیدن ، محتاج حایلم می کند  

  وتو ای آفتاب ظهرمرداد چنین بود، آیازمانه ؟ آن دم که من ناخواسته ! به قلمرو پهناورتوپای گذاردم  

   هرگز،هرگز،یادم آید روزگارانی راکه پسرک کوچک ونحیف روستای "هیوند "

    ساعت فوتبالش را ،وقت دست کشیدن ازکارجورآورش ر ا

   رسیدن به زمان خوش مشق فردایش را ویاهنگامه ی قرارهای سریش را!  

    میزان میکرد،باتو، حتی،سرماوگرمای تنش ر ا 

    آه،نمیدانی ! چه شبهایی که دردهلیزتنگ وتاریک کوه بلندو درختان درهم تنیده ی بلوط،هردم انتظارسررسیدن 

    پلنگ زخم برداشته ی پرکینه ای راکشیدن، وآنگاه خش وخش انبوه برگهای خشک راشنیدن

    که سوسکی ره ،گم کرده شاید،چسان می فشردیم به هم دندانهارا

    ونفس ها درسینه هاحبس، تاجوانک امیدنجات شایددرعمق دل ما آغازکند روییدن را

    ودگربار، باز این آرزوی دورکه توکی برمیآیی ازمیان چمبره ی خون آلوده ات تابازرهانی جمع این کودکان رنج وکاررا!؟

     آری ای آفتاب نجات! وای روشنای ازلی وابدی این خاک غریب، نمیدانی تو

                                                             وازکجابدانی؟وقتیکه والدین ناچارگشته ی ، خودساخته ی ما،

     به هوای کشید اندکی ازباررنج وحرمان تمام ناشدنی شان! همگام باشب پرستان روشن گریز،

     روامیداشتندبربچه های فقرونیاز، گستره ای ازدلهره وتاریکی وهم آلوده ی ترس آورش را

      آری ای آفتاب راه نما، وای باعث وبانی شهامت های اکنون فروخورده ی ما، ازکجابدانی؟

       که ترس واضطراب ، به یغمابرده ، توش وتوان دستان لاغرونحیف مارا

       ودرگلوخفه کرده، صداهایی راکه بابرآمدن دیرهنگام وطاقت سوزتو، ازشرق وشفق امیدواننتظار،سپس 

       طنین رسای آنان ف، به لرزه انداخته، کوه سترگ وصخره های باشکوه وهراس آورش را

       چه بگویم اما؟ اینسان واین زمان که ماوشماهستیم وبرنتابیدن همان آفتاب "عالم تاب"را

      راستی به کجامیرود، این تمدن کوفتی دوستان؟ کرم شبتاب گفته بودند روزی ،امابرتارک آسمان تیره ی مااکنون این 

        "کم مصرفانند"که آغازکرده اندتازیدن را!!

      وگاهی ده ها سقفی که قبل ازابر بی باران ،حایلند دیدارماو" آفتاب عادل تاب" را !!! هیهات...