حافظ

     غلام نرگس مست تو ، تاجدارانند              خراب باده ی لعل تو ، هوشیارانند

     توراصبا و مرا آب دیده شد ، غماز             وگرنه عاشق ومعشوق ، رازدارانند

     ززیرزلف دوتا، چون گذرکنی بنگر            که ازیمین ویسارت، چه سوگوارانند

     گذرکن چوصبا، بر بنفشه زاروببین            که ازتطاول زلفت ،  چه بیقرارانند

     نصیب ماست بهشت،ای خداشناس برو        که مستحق کرامت ،  گناه کارانند 

     بیا به میکده و چهره ارغوانی کن              مروبه صومعه ، کآنجا سیاهکارانند

     نه من برآن گل عارض غزل سرایم وبس       که عندلیب توازهرطرف ، هزارانند

     رقیب ! درگذروبیش ازاین مکن نخوت          که ساکنان دردوست ، خاکسارانند

     تودستگیرشوای خضرپی خجسته،که من       پیاده می روم وهمرهان ،سوارانند

     خلاص حافظ ازآن زلف تابدار مباد !             که بستگان کمند تو ،  رستگارانند