سایه (بیداد همایون)

فتنه ی چشم تو چندان پی بیدادگرفت

که شکیب دل من،دامن فریاد گرفت

آن که آئینه ی صبح وقدح لاله شکست

خاک شب در دهن سوسن آزاد گرفت

آه از شوخی چشم تو که خونریز فلک

دید این شیوه ی مردم کشی ویادگرفت!

منم وشمع دل سوخته ، یارب مددی !

که دگرباره شب آشفته شدوبادگرفت

شعرم ازناله ی عشاق غم انگیزتراست

داد ازآن زخمه که دیگر ره بیداد گرفت

سایه ! ماکشته ی عشقیم که این شیرین کار

مصلحت را ، مدد ازتیشه ی فرهاد گرفت