دام دل

                  دل خســته وناشــادم، میــــدانی کی به دام افــتاد               

                    هــمان لحــظه که چشمانش به چشم من خام افتــاد 

                     ندانســتم ازآن مـژگان،رهـــــاگــرددتیری چــونان   

                     که تاقــــلبم گیــردسـکان،امــورش در زمام افتــاد 

                   مـراچنـدی نبود زان پـس،قبـله ی دل روسـوی کس              

                    گوئــی کشــیدن نفس،باعشــقـش بردوام افــــتاد   

                   بسی سـعی، تاشود حاصـل،بــگویم ای قـــــراردل                 

                    چراگشـتی زمــن غافـل؟ که لب بازازکـــلام افتــاد! 

                    من سیــه چـــاره کنــون، زدسـت ایــن دل جـــنون

                    هــراس ازآن دارم فــــزون که کارم بازبه جـام افـتاد

                     صــلا،ای پیـــرفرزانـــه،بـــگشای تو باب میـــخانـه  

                     کـه من ازفیـض جانانــه،دلم سخـت درلگــام افـــــتاد 

                     مـگــوی ازداغ دیریــنم، چـــو رانده ی باغ بریــــنم   

                     مهــبط به ایـن کویریــنم،کـو شایســته ی کرام افتاد 

                     نــدانم مصـلحت است این،ویایــک بخت بــــدآئیـــــن  

                     تــــوکل بایـدکرد ازایــن که شایـــدبخت به کام افتاد 

                     شــــکرانه ی لطفـت خداکـه عشـــق شـدقسمـت ما  

                     دگـرنـــخواهم کردگـناه! گــــرم خیال خام افـــــتاد!