نـــــــگاه

روزی کـــه نگاهـت را، من درآئینــــه دیـدم 

یاران وعاشـــــــقان را،به یاری طلبــــــیدم

ازهــرکسـی که آمـدسراغـت راگـرفـــــتم

وزهـــرکه آشـــنابـود،احـوالت می پرسیدم 

ازایــن آمدوشــدها،هیـــچ دردی درمان نشد

ازآن بــــگومگوها،بــــه جایــی نرســــیدم

کم کم دلــــهره افتاد،درســویدای دلـــــــم

شـایـدفـرشتـه ای را،لابـدبه خـواب دیـــــدم

یااینـــکه آن چشـــمان،عمـــیق واساطـــیری

تحت رؤیــائی صــادق،من درآئیــنه دیـــــدم!

گـراینچــــنین نبوده،پـس آن دوچشم سرکـش

کـجاپنـهان است که مـن،هیــچ جانشـان ندیـدم

گفــــتم خدایـانـه من ازجستـــجو خســـته ام

بل ازتــومیخـواهــم که،دهـی کمی امیــــدم

گـر بدانم آن نـگاه،موجـوددریـن جـهــان است

سـوی یافتــنش یقین،دست ازجهــان کشـیـدم

بـادصبـا راقـسم ،بـردوســــتی قاصـــــــدک

دادم وگفــتم بـگو،ازهجــرش پـاک بریــــــدم

یاخــودرانشـان دهـد،تاکـل شــهربســــــوزد

یـااشـارتــی کنـد،تـاکــه باســردویــــ ـــدم

هـرشب تاصبــح درخیـال،کـه فـردامی بینـمت

هـرصبــح تاشب میـان کوچــه ها کشانیــــدم

تـک تـک خانــه های آن محـــــله ی موعـــود

دنبــال توآمــدم، بردرشــــان کـوبیـــــــــدم

تجـربــه داریـدشما،ای عاشــــــقان بگوئیـــد

دیـــگرچه دردی برجـان،بایــدمن میکشــــیدم؟

گفــــتم نـگاهی دگـر،کفایـت کنــــدمـــــرا

آنـــگه چـون خسـی ناچیز،درآب برقصانیــــدم

نـه، زهــره ای ندارم،نگاهــش درمـن افتـــــد

لطــفی نمائیــدشمـا،درخاکــش اندازیـــــــدم

آرادتــوعهـدی بستـی ، بــــادل تاروزمــــردن

دست ازطلـب نـداری، تابــه او رسـانیــــــــدم