رابـــطه ی غـــلط!! (ترانـه)

 تــورفتـی اما بعـدتـو هـــنوزم گــیج ومبــهوتــم

 بـرو توجــیه نـکن کارت، نـشکن روزه ی سـکوتم  

 خـیلی حـرفــها تو ایـن دل صاحـب مرده تلمــباره

 کـه بـعـد رفتنـت دیـــگه گفتنـش چه فایــده داره؟

 میـدونـم کـه مدتــها بود هوای زنـدگیـت سردبود

 موندن تو آخرین ایسـتگاه کابـوسی ازغـم ودردبود

 درحقیقـت بارفــتارت ،بـه هردومــان تو بدکـــردی 

 به جـای گفـتن ازاحساس، فضـاراســرد سـردکردی

 چـقدربایــدتـأسـف خورد، بـــه حال آنــکه میـــدانـد

 دلـش بازنــدگی نیسـت و، جــدائی رابـــلا خوانـــد

 بــهانه هاتــو مـن اول به چـشم ضعـف خود دیــدم  

  بجـای زنــدگی کــردن ،فقــط نقـش ونـمود دیــدم

  من ازوقتی که فهمـیدم ،دل توبا من هـمراه نیست  

  بـه خـودگفــتم دیـگه جائـی، برای غـصه وآه نیست  

  درسـته که هــدردادم، ازعــمرخـود یـه چـندسالـی  

   تــجربـه ای گـران کردم، دانــشم داد وگوشــمالی

  هـمه افسوس مـن اینه، وقتی دلت نیست با کسی

   آن رابــطه یـه توهـینه، طرف خضـاب وتــوخــسی 

   چــقدرخـوبــه یه رابــطه، دورباشــه ازرنـگ و ریـا 

   کـــلام اول صـداقـت، فـــرقانــش  کـــــلام خــدا

   باور وحـــرف من ایــنه، وقـتی دلت نیست باکـسی 

    آن رابـــطه یعــنی ایــنکه: طرف خـضاب وتوخسی

عبید زاکانی

بادصــبا جیب سمــن بـرگــشاد

غلــغل بلـبل به چمـن درفتـــاد

زنــده کند،مـرده ی صدسالـه را

بادچــوبرگل گـــذرد ، بامـــداد

زمـزمه ی مـرغ سحـرخوان شنو

تانـــکنی نغمـه ی داود، یـــــاد

موسـم عیش است،غنیــمت شمار

هــرز مده عمـروجوانــی،به بـاد

وقـت به افسوس ، نشایــدگذشت

جام مــی ازدست،نــبایدنــــــهاد

تابتــوان خـاطــرخود،شـــــاددار

نیـست براین ،یـک دونفـس اعتماد

خـاک همـان است کــه بربـــادداد

تخت سلیــمان و سریـــرقـــــباد

چـرخ همـان است که برخاک ریخت

خـون سیــاوش وسـرکیـــقبــــاد

انـــدوه دنیا بــــگذار ای عبـــــید

تابتـــوان زیست،یکـی لحـــظه شاد

نـــــــگاه

روزی کـــه نگاهـت را، من درآئینــــه دیـدم 

یاران وعاشـــــــقان را،به یاری طلبــــــیدم

ازهــرکسـی که آمـدسراغـت راگـرفـــــتم

وزهـــرکه آشـــنابـود،احـوالت می پرسیدم 

ازایــن آمدوشــدها،هیـــچ دردی درمان نشد

ازآن بــــگومگوها،بــــه جایــی نرســــیدم

کم کم دلــــهره افتاد،درســویدای دلـــــــم

شـایـدفـرشتـه ای را،لابـدبه خـواب دیـــــدم

یااینـــکه آن چشـــمان،عمـــیق واساطـــیری

تحت رؤیــائی صــادق،من درآئیــنه دیـــــدم!

گـراینچــــنین نبوده،پـس آن دوچشم سرکـش

کـجاپنـهان است که مـن،هیــچ جانشـان ندیـدم

گفــــتم خدایـانـه من ازجستـــجو خســـته ام

بل ازتــومیخـواهــم که،دهـی کمی امیــــدم

گـر بدانم آن نـگاه،موجـوددریـن جـهــان است

سـوی یافتــنش یقین،دست ازجهــان کشـیـدم

بـادصبـا راقـسم ،بـردوســــتی قاصـــــــدک

دادم وگفــتم بـگو،ازهجــرش پـاک بریــــــدم

یاخــودرانشـان دهـد،تاکـل شــهربســــــوزد

یـااشـارتــی کنـد،تـاکــه باســردویــــ ـــدم

هـرشب تاصبــح درخیـال،کـه فـردامی بینـمت

هـرصبــح تاشب میـان کوچــه ها کشانیــــدم

تـک تـک خانــه های آن محـــــله ی موعـــود

دنبــال توآمــدم، بردرشــــان کـوبیـــــــــدم

تجـربــه داریـدشما،ای عاشــــــقان بگوئیـــد

دیـــگرچه دردی برجـان،بایــدمن میکشــــیدم؟

گفــــتم نـگاهی دگـر،کفایـت کنــــدمـــــرا

آنـــگه چـون خسـی ناچیز،درآب برقصانیــــدم

نـه، زهــره ای ندارم،نگاهــش درمـن افتـــــد

لطــفی نمائیــدشمـا،درخاکــش اندازیـــــــدم

آرادتــوعهـدی بستـی ، بــــادل تاروزمــــردن

دست ازطلـب نـداری، تابــه او رسـانیــــــــدم