بادصــبا جیب سمــن بـرگــشاد
غلــغل بلـبل به چمـن درفتـــاد
زنــده کند،مـرده ی صدسالـه را
بادچــوبرگل گـــذرد ، بامـــداد
زمـزمه ی مـرغ سحـرخوان شنو
تانـــکنی نغمـه ی داود، یـــــاد
موسـم عیش است،غنیــمت شمار
هــرز مده عمـروجوانــی،به بـاد
وقـت به افسوس ، نشایــدگذشت
جام مــی ازدست،نــبایدنــــــهاد
تابتــوان خـاطــرخود،شـــــاددار
نیـست براین ،یـک دونفـس اعتماد
خـاک همـان است کــه بربـــادداد
تخت سلیــمان و سریـــرقـــــباد
چـرخ همـان است که برخاک ریخت
خـون سیــاوش وسـرکیـــقبــــاد
انـــدوه دنیا بــــگذار ای عبـــــید
تابتـــوان زیست،یکـی لحـــظه شاد
پنــد دانایان نســازد،عاشــق دیوانــه را
لاابالــی کی پسندد،مردم فــرزانـــه را
مادمـاغ آشفتــگان،ازدین ودنیـا فارغیــم
رغــبت مسـجد نباشد،خادم بتــخانـــه را
مـدعی گو،وعـظ کمترگوی ومغزمامبـر
تابـه کـی شایـدشنیدن،آخـراین افسانه را
هرکسی ازسوزدل آگاه باشدهمچوشمـع
منع هــرگزچون کند؟ازسوختن پروانـه را
دل چه ارزد؟گـرنباشدشوق دلداری دراو
بی وجـودگنـج،قیمت کی بودویرانـــه را
ساقــیاتاکی نشینی!جـام جان افـــزابیـار
تازســربیرون کنـیم،این کـبرسالوسانه را
بعـدازاین جزعاشــقی کاری نیایدازعبیــد
عاقـــلان معذورمیــدارید این دیوانـــه را
ساقــی بده پیــمانه ای ، زان مـی که بی خویــشم کـند
بـرحسن شورانگــیز تو، عاشـق ترازپیـــــــــشم کنــد
زان مــی که درشبهـای غم ،بــاردفروغ صبــــــــــحدم
غافــل کـندازبیــش وکـم ،فــارغ زتشـویـــشم کنـــــد
نــورسـحرگاهــی دهــد ،فیــضی که میخواهـی دهـــد
بامسـکنــت شاهـــی دهد، سلــطان درویـــشم کنــــد
سـوزدمــرا سـازدمـرا ، درآتــــــش اندازد مـــــــــرا
وز مــــن رهاســازدمـرا ، بیگانـــه ازخویـــشم کنـــــد
بســتان تو ای ســروسهـی ، سـودای مســتی از رهـی
یغــما کنـــداندیــــشه را ، دوراز بداندیـــــــشم کنـــد