تــورفتـی اما بعـدتـو هـــنوزم گــیج ومبــهوتــم
بـرو توجــیه نـکن کارت، نـشکن روزه ی سـکوتم
خـیلی حـرفــها تو ایـن دل صاحـب مرده تلمــباره
کـه بـعـد رفتنـت دیـــگه گفتنـش چه فایــده داره؟
میـدونـم کـه مدتــها بود هوای زنـدگیـت سردبود
موندن تو آخرین ایسـتگاه کابـوسی ازغـم ودردبود
درحقیقـت بارفــتارت ،بـه هردومــان تو بدکـــردی
به جـای گفـتن ازاحساس، فضـاراســرد سـردکردی
چـقدربایــدتـأسـف خورد، بـــه حال آنــکه میـــدانـد
دلـش بازنــدگی نیسـت و، جــدائی رابـــلا خوانـــد
بــهانه هاتــو مـن اول به چـشم ضعـف خود دیــدم
بجـای زنــدگی کــردن ،فقــط نقـش ونـمود دیــدم
من ازوقتی که فهمـیدم ،دل توبا من هـمراه نیست
بـه خـودگفــتم دیـگه جائـی، برای غـصه وآه نیست
درسـته که هــدردادم، ازعــمرخـود یـه چـندسالـی
تــجربـه ای گـران کردم، دانــشم داد وگوشــمالی
هـمه افسوس مـن اینه، وقتی دلت نیست با کسی
آن رابــطه یـه توهـینه، طرف خضـاب وتــوخــسی
چــقدرخـوبــه یه رابــطه، دورباشــه ازرنـگ و ریـا
کـــلام اول صـداقـت، فـــرقانــش کـــــلام خــدا
باور وحـــرف من ایــنه، وقـتی دلت نیست باکـسی
آن رابـــطه یعــنی ایــنکه: طرف خـضاب وتوخسی
دستــــــش در گلــــت بود
وتازه دســـت از مــــــــن شسته بود
که عاشــــــقت شـــــدم
دست در گل و لای سیــــــــنه ام برد
وساعت قلبــــــم را به نام تـو کوک زد
ابلیز خوردم
کسیب شدم
و افتادم از چاهی هر دو سر سوراخ
آخ!
زمین سفت بود
وگلم هنوز خشک نشده بود
که پا در حوا شدم
وافتادم در چاهی
که آدم بشو نیستم دیگر
بادصــبا جیب سمــن بـرگــشاد
غلــغل بلـبل به چمـن درفتـــاد
زنــده کند،مـرده ی صدسالـه را
بادچــوبرگل گـــذرد ، بامـــداد
زمـزمه ی مـرغ سحـرخوان شنو
تانـــکنی نغمـه ی داود، یـــــاد
موسـم عیش است،غنیــمت شمار
هــرز مده عمـروجوانــی،به بـاد
وقـت به افسوس ، نشایــدگذشت
جام مــی ازدست،نــبایدنــــــهاد
تابتــوان خـاطــرخود،شـــــاددار
نیـست براین ،یـک دونفـس اعتماد
خـاک همـان است کــه بربـــادداد
تخت سلیــمان و سریـــرقـــــباد
چـرخ همـان است که برخاک ریخت
خـون سیــاوش وسـرکیـــقبــــاد
انـــدوه دنیا بــــگذار ای عبـــــید
تابتـــوان زیست،یکـی لحـــظه شاد
پنــد دانایان نســازد،عاشــق دیوانــه را
لاابالــی کی پسندد،مردم فــرزانـــه را
مادمـاغ آشفتــگان،ازدین ودنیـا فارغیــم
رغــبت مسـجد نباشد،خادم بتــخانـــه را
مـدعی گو،وعـظ کمترگوی ومغزمامبـر
تابـه کـی شایـدشنیدن،آخـراین افسانه را
هرکسی ازسوزدل آگاه باشدهمچوشمـع
منع هــرگزچون کند؟ازسوختن پروانـه را
دل چه ارزد؟گـرنباشدشوق دلداری دراو
بی وجـودگنـج،قیمت کی بودویرانـــه را
ساقــیاتاکی نشینی!جـام جان افـــزابیـار
تازســربیرون کنـیم،این کـبرسالوسانه را
بعـدازاین جزعاشــقی کاری نیایدازعبیــد
عاقـــلان معذورمیــدارید این دیوانـــه را