شیخ بهائی {تمنای وصال)

تاکی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شودازهرمژه چون سیل روانه

ای تیرغمت رادل عشاق نشانه

خواهدبسرآید،غم هجران تویانه؟

                                    جمعی به تومشغول وتوغایب زمیانه

هردرکه زدم ،صاحب آن خانه توئی تو

هرجاکه شدم ،پرتوکاشانه توئی تو

درمیکده ودیر که جانانه توئی تو

مقصودمن ازکعبه وبتخانه توئی تو

                                    مقصودتوئی ،کعبه وبتخانه بهانه

بلبل به چمن آن گل رخسارعیان دید

پروانه درآتش شدواسرارنهان دید

عارف،صفت ذات تو درپیروجوان دید

یعنی همه جاعکس رخ یارتوان دید

                                    دیوانه منم که روم خانه به خانه

بیچاره بهائی که دلش پرزغم توست

هرچندکه عاصی است زخیل وقدم توست

امید وی ازعاطفت دم به دم توست

تقصیروگناهش به امید کرم توست

                                  یعنی که گنه را،به ازاین نیست بهانه