یافـــتن یار!(ترانـــه)

 گل مــن بــگو کجائـی؟ روزگـارمــن ســیاهـه! 

 مــث آن آسـمونـی که خالــی ازآفــتاب وماهــه 

 چـقد دلتـنگ تـوهسـتم، هـیچ جوری آروم نمیـشم |

 من هـمون بی نــهایتم! تـا میـشم تـموم نمیـشم! 

 خــیلی دنــبال توگشـتم، دریــغ ازیــک ردپـائـی 

 دریــغ ازنــورامـــیدی، بـه اینــکه ازدر درآئــی*

 همیــشه خــمارخــواب وگاهـی تـو وادی روُیــا 

 قایــم ازدیــده ی عــقل و تحـت تعقــیب چـراها 

 گـل زنبـــقم! فراقــت، مـــث بـدرقـه ی پائیــز 

 پــرازطـوفــان بلابــود با هــوائـی رقـت انـگیز 

 مـن امــا کوتــاه نمــیآم، اگــرچــه ازپابیفــــتم

 یـاکـه ازخاکسـترخود، همــچوققــنوســا بلندشم

 مـن تــموم جــاده هائی که تـوراجـائـی رسوندن 

 میـگیرم به بادپـرسـش که کــجاپـــیاده ت کردن!

 شایـد آخرش یه روزی،پشـت یـک پنـجره ی خیـس 

 وقــتی ازشلــیک طعـنه، که ازعـاشـقت خـبرنیس  

 بـبـیـنی بااینـکه تردیــد، میــزنه تـند پلک چشمات 

 بیــفـتی باز ازسرشـوق، آغوش آنـکه کـرد پیـدات

 پـس بـه شـکرانه ی دیدار، میگیریم جشنهای بسیار

 واسـه آغاززنـدگـی، دست تو دست هم میدیم اینبار 

 آری آن زنـدگی زیباست، کـه قرین عشـق وگذشته

 با گـذشت وعشـق وامـید، زنـدگی شایــد بهشــته 

* "شایـد بیائی" راهم میتوان گذاشت، تأثیری بروزن ندارد.