حکایت من باتو

وقــتی نیســتی، ستاره ها نمیدهنـد،تـن به تباهـــی !

                 وچـــونکه مدام دیـرمیرسی،

         فرداشب بازمنم و ستــاره های تکـــراری

            ازبس به جــاده ی شب ناآشــنائـی!

           میشود آیالخــــتی کمتر باآئینــه بمانی!

        آری تــودیـرمی آمدی! من دیــرمی رفـتم!

           تا مـن تنــهاباشـم ،تاتــوتنــهانمـــانی!

                      اکــنون اما ایـن منم ، 

                       همان بهـارسوگـوار

            کــه نسیم برفرازش وشبنم برفـرودش،

                  باشـرم عابـری گم کـرده راه،

                       با بی اعتمادی مفرط 

                             میگـــذرند!

        وحسرت من آن روزگاریست ،که بی آب وآئینه،

                   بی نظاره ی رویــش گلـی،

                 بی تماشـای افق آفــتابی پائیزی

                   کـه چــون رفـتن جان ازبــدن 

               دگـرباربامنظــرگاه شکوهمنــد شفق

                احــیاء میشودبه تولـــدی دوبــاره 

                        سترون گـــذشت.

       ایــنک توبــرو تامــن حصیرخــوابم رامیان دومــوج 

                درتقـاطع دواقیانــوس بگســـــترانم

                   تا بــه فریادکمکی ازدوردست،

                       برمــوج خوابــم بــتازم

                     وآرامـــش رابه دریابازآورم

ابتذال

 چند روزیست که تو خسته وبیحال شدی

دورت زجان انگار دچار زوال شدی

 من نیز گذاشتم بسان بی خیالان

  تا بی هیچ جبری غرق ابتذال شدی

گفتمت تنها نرو بگذارهمراهت

باشم ، که شاید آمد وبدحال شدی! 

گویی آنقدربه خودغره گشته ای که

وقتی به سنگ سخت خوردی خوشحال شدی‌

بدتر زین شیوه ات ندیدم به دنیا

کسی که چنین زود اسیرمال شدی‌ 

هرگزنشود فراموشم آن شبها

که در برم چون شبدربی حال شدی! 

نزدمن رنگی ندارد حنای تو

دیریست،  درپستوی ذهن من چال شدی

ازسرگرفتی دوباره نذرونیاز

توکه اخیرامعتقد به فال شدی

این خیال خام ، کجا میبرد تورا

آری داخل خیال درخیال شدی!

این ره که تو درپیش گرفته ای دانم

که بیشک گوشه نشین وملال شدی

وقت است تا دراین وادی ناامیدی

گویی برب که اسیراختلال شدی

یا که زحضرتش خواهی به عجزولابه

شاید به شرط ندامت حلال شدی! !