عماد خراسانی ((ورد زبان)

دوستت دارم ودانم که توئی دشمن جانم

ازچه بادشمن جانم شده ام دوست ندانم

غمم اینست که چون ماه نوانگشت نمائی

ورنه غم نیست که درعشق تورسوای جهانم

دم به دم حلقه ی این دام شودتنگتر ومن

دست وپائی نزنم،خودزکمندت نرهانم

سر پرشورمرانه ،شبی ایدوست به دامان

تا شوی فتنه ی سازدلم وسوز نهانم

نکته ی عشق زمن پرس به یک بوسه که دانی

پیر این دیرکهن مست کنم گرچه جوانم

سرو بودم سرزلف تو بپیچید سرم را

یاد باد آن همه آزادگی وتاب وتوانم 

آن لئیم است که چیزی دهد وبازستاند

جان اگر نیز ستانی، زتو من دل نستانم

گربینی تو هم آن چهره به روزم بنشینی

نیم شب مست چوبرتخت خیالت بنشانم

گریه ازمردم هشیارخلائق نپسندند

شده ام مست تا که قطره اشکی بفشانم

ترسم آخر براغیار برم نام عزیزت

چه کنم بی تو چه سازم؟شده ای وردزبانم