سایه ( بهارسوگوار )

نه لب گشایدم ازگل، نه دل کشد به نبید

چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید!

نشان داغ دل ماست لاله ای که شکفت

به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید

بیا که خاک رهت لاله زار خواهد شد

زبس که خون دل ازچشم انتظارچکید

به یاد زلف نگونسار شاهدان چمن

ببین درآئینه ی جویبار گریه ی بید

به دور ماکه همه خون دل به ساغرهاست

زچشم ساقی غمگین که بوسه خواهدچید؟

چه جای من؟ که در این روزگاربی فریاد

زدست جور تو ناهید برفلک نالید

ازین چراغ توام چشم روشنائی نیست

که کس زآتش بیداد غیر دود ندید

گذشت عمروبه دل عشوه می خریم هنوز

که هست درپی شام سیاه صبح سپید

کراست سایه دراین فتنه ها امیدامان ؟

شد آن زمان که دلی بود درامان امید

صفای آینه ی خواجه بین کزین دم سرد

نشد مکدرو بر آه عاشقان بخشید