فرصت نگاه

  نه، ... نیست دیگر!

 دیگر کسی روبروی ما نیست! 

  ما از دست داده ایم فرصت نگاه را !

 آنکه روزی به بهایِ جانش،  طلب میکردیم

 خوب به خاطر دارم... 

 همین که نزارِ نالهِٔ آن نابکارْ

_ جاسوسِ عالم نفوذ! بلند شد

 چگونه ؟ آسمان دهان باز کرد! 

 تا طوفانِ طاغیِ افترا به طرفه ای 

 ببرد خرمنِ عشق و خروارِ خوشبختی 

 دسترنجِ بیست سالِ آزگار، بی غباریِ آینهٔ  دل را

  و آنگاه که طوفان نشست و 

  آسمان آسود و هیاهو کاست 

 سایهِٔ سقطِ بلا، امّا،... چه آسان! 

 سیاه کرده بود آسمانِ خیمه را 

 آنچنان که دیگر، نه هرمِ آفتابِ دوستی

 نه وزشِ نسیمِ وابستگی 

 و نه حتی، صیحهِٔ صنفِ سفیران  

 یا صورْآهِ صبحگاهی ، ... هیچکدام 

 نتواند بَرَد، اندوهِ دل ازباغِ بی برگیِ رابطه 

   و تلخیِ احساسِ فروباریده برآن

 یا اینکه بکاهد از حجمِ هجومهایِ تلخِ سوارانِ

 رشک و  اشکِ بی حاصل 

  تا آنچه بر جای مانَد.... آخر

 فقط قوس و قزحِ قضاوتهایِ نامردمی باشد

 و گل و لایِ قین و قهر و جدایی ! 

  تا  خالی شویم و پرشویم ... از عشق و  از تنهایی 

 و تا از دست برود... فرصتِ یک عمر نگاه، 

همان که روزگاری... به بهایِ گرانِ باور

  خریدارش گشته بودیم!

 افسوس!،  من و تو از دست داده ایم 

 فرصتِ آسمانیِ... نگاه را 

  دیگر کسی روبرویِ ما نیست!

 نه، ... نیست... دیگر !