خــدایا هــوای دلـم، چرا تنـگ و طـوفانــیه؟
گـویاکه انــدوه جـهان، دردل مــن زندانیــه!
زدیـدهٌ دل پنهان نیست،بغضهای فروخورده ام
گـرچـه سیل سرشک غـم،ازچشم دل پنـهانیـه
به دشت وکوه وصحرایا گل روی سیه چشمان
دیـده نــظر داردولـــی،دل عاقبـت قربانیـه!
چـقدرخـون میـخورد این دل،ازجوی پـندارغلط!
وقـتی که فریـاد ازتپـش،چـون رعدی آسمانیه!
نمـی بیـنم نشان عشـق،درکوچـه های انتــظار
آنـجا که بن بسـت قــرار،خالــی ازمـهربانیــه
شـب سکوت ساکـنان،یغـماگر عشـق و امــید
زیــراکه درسـیاهـی ها،زمــان بــد گــمانیــه
خــیال سـرد بوسـه ات،ساحل مرگـــم میـبرد
بـخـشش جان به تــو بِــه ازخـیالـی آنچــنانیـه
نـکن ازقاب چشــمانت، بـرونم نازنــین چـونکه
نقـطه ی کورنگاهت،خـوش تـر ازسرگردانیـــه
چشـمه ی عــمرمن جوشید...
درظهرگاهِ روزی گــــرم...
درمـــیانه یِ تابســـتان
ازدامــــنِ کــــوه
خاطـــرم نیــست ولــی
بســـیارشنـــیده ام
از زلالــی وپاکــی وخنــکایِ خاکِ آن
ازاهــــالی انـــبوه
چشـــمه روان شــد
هـــمه بـــیراهـه بــود
فرصــت مانـــدن نداشـت
ازدنـــیائـی ناشناس آمـــده بـود
لابــدش بـهرکاری،
نــیل به هــدفی، انـــجام رسالــتی
اما اول راه رفــتن
بردوشـش افــتاد،
کولــه باری ازغــم وانـــدوه
بارش سنــگین وسنـــگین ترمیـــشد!
راهــش به هــرقـدم سخـت تر
دوراهیــــها افــزون تر
نشانـــه ها ونـــمادهای راهنـــما کمـــتر
ســـدها وحاشــیه های پرزرق وبــرق،
به هــرگام فــزون تر
زیـن سبـب ازهمـــه عامـــلان بســـتوه
اما چــاره نبــود، چــقدرراه وچــقدررفــتن!
چــقدربــردوش، این کوله راکشــیدن!
چـــقدربه حاشیــه های گاه زیبای
این جاده بی توجــه بودن!
چـه زمان ازحرکت ایســتادن
ودرسایــه سار درخــتی آرمــیدن!
چـه مــقدارظلم وجــورکشسـدن ،دم برنیاوردن!
چـه انــدازه بی عدالتــی ,نظاره کردن !
وبه دسـتان خالی خــود نظرانــداختن!
چشــمه پراز شنهای ریزودرشت ورنگارنگ سوال شـده بودوبه خیال خودباشــکوه!
زین رو نگران بودوغمبار...
که ناگزیر ازجاگذاشتن هر چه شن وسنگ
که در بالا رفتنها توان کشیدنش نبود!
که آه ازایــن اگـراوج واگــرحضیض!
آه ازایــن اگــرخوب واگــرزشـت !
آه ازایــن مسیررفــته و ازآن راه هـنوز مانـــده!
آه ازیــن هــمه افــراط وهـــمه تفریــط!
وآه وافســوس زیــن موقعــیت این بار شایدبی شـــکوه!
باخــودش میگفت : کاش اینجا نبودم
کاش معرفت به بودن خویش نداشتم
کاش کسی که مرا می شناخت ازمن به من چیزی میگفت
کاش صاحبی داشتم تااختیاری تام و اینچنین
کاش تکلیفم معلوم بود ،حق برگشت داشتم
وباخویش اینهمه صفات متضاد وزشت نداشتم
که هرچه برسرم آمد ، یا ازناآگاهیم بود یا ازناچاریم
که مراچنین پرداخــته بودند وآه اگر ازمن سوالی شود
روزگاری زین همه اجبارغریب و اختیارممنوع ومکروه!!
به یقین آنـجا آب خواهـــم شد ! و بـی درنـگ بـه زمـــین خواهـــــم رفـت!!
چــقدر بـاغِ دل ناگـهان، پـژمـرد وفــرســود
هرکـــو تارِ دلـش باتـــو، گـــره خورده بـود
تــورفتـی زمســتان آمـد، آتــش بــرافروخت
ســـراســرآســمانِ دل ، غــرقِ مـــه و دود
منـــجمد شــد رودِ باور، پــس ازکــوچِ تـــو
کهـــنه واگــنی که دگـــر، راهــی نپیـــمود
زبــانِ بی رنـگم بـه کام ، مـــیداد سـر به بـاد
گـرمصـلحـت ایــن بِـه کـه درآرامــش غـــنود
مــباد آن شب کــه شاعــرتا به صــبح نــخوابد
بـــه یــادِ غـزلــهائــی کـه نــبایـد ســـرود!
مــن وتـو نـه گل وبلــبل، درمــان و دردیـــم
رســد آیــا وصـــال پــسِ ،فـــراز و فــرود!؟
هـرآنـکــه گفت عـشق ازجنسِ درد و بلا نیست!
یقـین از نــاوکِ مــــژگان، تــیر نـــخورده بود
بـگـو ای عـشقِ بـی هــنگام، سـقفِ بـی روزن
کــه زیــرِآســـمانِ تـنگـت، کدام دل آســـود!؟