شفیــــعی کدکــــنی (شــــوروشکســـــتن)

نفــــسم گرفت ازین شب،درایــــن حصــاربشــکن

درایــــن حصــارجادوئــی روزگــاربشـــــــــکن

چوشقـایـــــق، ازدل سنــگ، بــرآررأیـت خــــون

بـــه جنـــون، صــلابت صــخره ی کوهـساربشکن

تــوکه ترجمــان صبـحی، به ترنــم وتــــــرانــه

لب زخمــــدیده بگــشا، صف انتــــظاربشــــکن

"سـرآن نـــدارد امشب کـــه برآیـــدآفتــابـــی"

تـوخـودآفتــاب خـودباش وطلـــــسم کاربشکــن

بسـرای تاکــه هسـتی، که ســرودن است بودن

به تـرنـــــمی دژوحشت ایـن دیــاربشـــــــکن

شب غارت تتـــــاران، همـه سوفکــــنده سایـه

تــــوبه آذرخشــی ایـن سایــه ی دیوسازبشکن

زبــــرون کسـی نیـایــدچوبیــاری تو،اینـــجا

تـوزخویشـــتن بـرون آ، سپـــه تتـــاربشکــن

احمـــــد شامـــــلو(دریــاپرصــلابت ترمیخــواند )

□روزگاری با خوددردمندانه می‌اندیشیدم

که پیام از توفان‌ها نرسیدو نسیمی که فرازآمد از گردنه‌های صعب

بر جسدهایی بیهوده وزید 

به جسدهایی آونگ بر امیدی موهوم‌

لیک اکنون دیگرمختوم من هراسم نیست 

اگر این رؤیا در خوابِ پریشانِ شبی می‌گذرد 

یا به هذیانِ تبی یا به چشمی بیداریا به جانی مغموم...

نه من هراسم نیست:ز نگاه و ز سخن عاری شب‌نهادانی از قعرِ قرون آمده‌اند

آری که دلِ پُرتپشِ نور اندیشان راوصله‌ی چکمه‌ی خود می‌خواهند،

و چو بر خاک در افکندندت ،باور دارندکه سعادت با ایشان به جهان آمده است

باشد! باشد!من هراسم نیست

چون سرانجامِ پُراز نکبتِ هر تیره‌روانی راکه جنایت را چون مذهبِ حق موعظه فرماید

می‌دانم چیست

خوب می‌دانم چیست.