تــصویـر مبهـمت چـرا، ازچــشم مــن نمـــ یرود؟
چـه کــرده ای کـه یـادِ تـو، ازجـان وتـن نمـیرود؟
چــقدرگـذشــته سال ومـاه، ازآن مــهرِ جـدائیـها؟
کــین آذرِ جـان ودلـم، بــه صـد بهـــمن نمـ ـیرود!
زیــپِ دو چــشمِ خســته ام، دگربســته نمـــیشود
چــرخ ِبــخــــتم افتاده درلــوش ولــجن، نمـیـرود
گفــتم بــهارکــه برســد، زمســتانِ دلـــ ـــم رود
دیـــدم کـه خــارِقـلبِ مــن، بـانســترن نمــ ـیرود
ازترس نـاگـ ـه دیـدنت، هــجرت شـفابـخشی نمود
امــا سمــندِ روزگــ‌ــار، دوراز وطـــن نمــــیرود
خـواندیم خـدارا مـن و تو، چــنگ از گریبـان بگـسلد
افـسوس که آن دشمن عـشق، باهـیچ سخن نمیرود
یارب گـناه مـن چـه بـود، ظلمم بــه کی رسیده بود
تـقدیرِ مـن چـه کـرده بــود، کـین سو ٔ؍ظن نمیـرود
خـواسـتم که پـای عقل نـهی، بـرجبـینِ سـنگِ سنت
بیـــهوده انتــظاری بـــود، رســم کــ ـهن نمــیرود
آری مــن درجــاده ی وهــم، دنـبال نســیان میـروم
باشـــد تا دریابـــم کـه عــشق، درکـتِ او نمـــیرود
تــورفتـی اما بعـدتـو هـــنوزم گــیج ومبــهوتــم
بـرو توجــیه نـکن کارت، نـشکن روزه ی سـکوتم
خـیلی حـرفــها تو ایـن دل صاحـب مرده تلمــباره
کـه بـعـد رفتنـت دیـــگه گفتنـش چه فایــده داره؟
میـدونـم کـه مدتــها بود هوای زنـدگیـت سردبود
موندن تو آخرین ایسـتگاه کابـوسی ازغـم ودردبود
درحقیقـت بارفــتارت ،بـه هردومــان تو بدکـــردی
به جـای گفـتن ازاحساس، فضـاراســرد سـردکردی
چـقدربایــدتـأسـف خورد، بـــه حال آنــکه میـــدانـد
دلـش بازنــدگی نیسـت و، جــدائی رابـــلا خوانـــد
بــهانه هاتــو مـن اول به چـشم ضعـف خود دیــدم
بجـای زنــدگی کــردن ،فقــط نقـش ونـمود دیــدم
من ازوقتی که فهمـیدم ،دل توبا من هـمراه نیست
بـه خـودگفــتم دیـگه جائـی، برای غـصه وآه نیست
درسـته که هــدردادم، ازعــمرخـود یـه چـندسالـی
تــجربـه ای گـران کردم، دانــشم داد وگوشــمالی
هـمه افسوس مـن اینه، وقتی دلت نیست با کسی
آن رابــطه یـه توهـینه، طرف خضـاب وتــوخــسی
چــقدرخـوبــه یه رابــطه، دورباشــه ازرنـگ و ریـا
کـــلام اول صـداقـت، فـــرقانــش کـــــلام خــدا
باور وحـــرف من ایــنه، وقـتی دلت نیست باکـسی
آن رابـــطه یعــنی ایــنکه: طرف خـضاب وتوخسی
باورم کــن باورم کن بـــــــاورم
من به تـو ازخـودِتــو محــتاج ترم
عزیـــزم برایِ پـــروازی بلـــــند
آرزومـــــه توباشی بال وپــــرم
بـاورم کن بـاورم کــن شـاهِ مــن
ای تـــو مهــتابِ شـبِ سیـاهِ مـن
قطره قــطره میــچکند سـتاره ها
تــویِ چـشمِ کهـــکشانِ ماهِ مــن
بـاورم کــن باورم کــــن نازنـــین
توئــی آفـتاب ومـن هـم مثِ زمین
مـن دوجــور دورِتـومیــگردم گلـم
تا کــنم دنــیاتــو بهــشتِ بـریـــن
باورم کــن باورم کـــن هستــــیم
با نفسـت مـــن دراوجِ مستــــــیم
روفـــتنِ غـــبارِغـــم ازدلِ تــــــو
دلــیلِ رفــــتنِ خــــود پــرستــیم
(نــشانی بـرای عــشق پـرستـیم)
بـاورم کـــن باورم کــــن بـاوفــا
مـثِ بخـتِ بــی بـاور ناگــــه بیــا
بیا وببــین کــه ایـن مجــنون چــرا
شـب رابــه صـــبح میرسونه بادعـا
باورم کـــن بـاورم کـــن نفــــسم
بـی تو انــگارهمــه عــمـردرقفسم
"من بـه تـــو نازکـترازگل نمـــیگم"
چــون قــراره تـوبشی هــمه کسم
باورم کـــن باورم لیـــلای مــــــن
ای تــو تنــها مأمـــن و مأوای مـن
مـن بـــدونِ تـو به جـائـــی نرســم
کـه توئـــی شیریــن ترین رویایِ من
چــقدر بـاغِ دل ناگـهان، پـژمـرد وفــرســود
هرکـــو تارِ دلـش باتـــو، گـــره خورده بـود
تــورفتـی زمســتان آمـد، آتــش بــرافروخت
ســـراســرآســمانِ دل ، غــرقِ مـــه و دود
منـــجمد شــد رودِ باور، پــس ازکــوچِ تـــو
کهـــنه واگــنی که دگـــر، راهــی نپیـــمود
زبــانِ بی رنـگم بـه کام ، مـــیداد سـر به بـاد
گـرمصـلحـت ایــن بِـه کـه درآرامــش غـــنود
مــباد آن شب کــه شاعــرتا به صــبح نــخوابد
بـــه یــادِ غـزلــهائــی کـه نــبایـد ســـرود!
مــن وتـو نـه گل وبلــبل، درمــان و دردیـــم
رســد آیــا وصـــال پــسِ ،فـــراز و فــرود!؟
هـرآنـکــه گفت عـشق ازجنسِ درد و بلا نیست!
یقـین از نــاوکِ مــــژگان، تــیر نـــخورده بود
بـگـو ای عـشقِ بـی هــنگام، سـقفِ بـی روزن
کــه زیــرِآســـمانِ تـنگـت، کدام دل آســـود!؟