آرام دلـم را اشـــکبار
وچـــه غمــــگنانـه یافــــتم
ازپــس اتـــفاقی...
کـه مرابه هــجری الـــــــیم
ناگزیـــرکــــرده بـــــــــود!
آری، خــبر،با باراندوه گـــسارش
آسیــــمه سـروناآرام دل کـرده بـود
آرام جــانی را
درآغــازفــــلقی آذرنـــگ ومغمـــوم
ونیــزهـــم،
آشفــــته سامــان وآب حسـرت روان
درگـــذرمسـاء ی وصـــباحی
تاکـــه بــه ناگــــهان
بی هــــیچ خبـرازواقـــــعه
ســررســم...
وفــغان ونالــــه ی شـــادی
بابـهت وهیــــجان ناشـی ازاشتبـاهی
کــه رخ داده بــــود،درهم بیامیـزد
وصحــــنه ای غریب ومتـــناقض بیافـــریــند،
تاباورمــان شودکـــه:
چــرا زودباورکنـــیم!؟
چــراصــــبورنباشــــیم!؟
بیش ازاین هستی نباید، بی بهاسازدمرا
کواجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا
گوهری پرقیمتم من، وین دوروز زندگی
چون خزف درچشم گردون بی بهاسازدمرا
ای دل، آخرلطف رندان وصفای میفروش
خاکروب خلوت میخانه ها سازد مرا
باده رانازم که با چندین غم وافسردگی
چون زنم جامی، حریف اژدهاسازدمرا
داغم ازاین دل، که هردم درهوای لعبتی
مبتلای محنتی بی منتها سازد مرا
دوش نظمی بادل سرگشته میگفت این سخن
کو اجل؟ کزدست این هستی رهاسازدمرا
نـازنیــنا،درجــوانـی،باتــوقـــراری داشــــــتم
بایـدعـالم میگــذاشتـم،تاسپس نـــگاری داشــتم
همـدمم بودمطرب ونی،نوشانوشم پیـالـه ی مـی
امروزم خوش بـودیاکه دی،عجب روزگاری داشتم !
هـرروزم قدر سـالی بود،غصـه امرمحــالی بود
دنیای بـی زوالـی بود، وه که چـه بهاری داشــتم
یادم آیـدراهــی شدم،آنـجاکـه توخواهی شدم
سرگشته ی "ماه"ی شدم،بس که بیقراری داشتم
دل آزاری معنا نداشت، علاقه انتهـا نداشـت
چون خودماندن چرانداشت، وه چه اختیاری داشتم!
همدلی پیدا شده بود، خوشبختی معنا شده بود
دنیایم رویا شده بود، دگر چه انتظاری داشتم ؟
هرآنچه خداداده بود، قسمت مانهاده بود
رضایت ازدلداده بود،نه اینکه ایثاری داشتم
گفته شده نیست روزگار، همواره بروفق مراد
آآه ، که باآن کوچ غریب ،چه شبهای زاری داشتم
تو که شوق بودن داشتی، تنهایم چرا گذاشتی؟
یارب دردلم چه کاشتی؟ مگرمن انکاری داشتم؟
اکنون این منم دلخسته، خاک غم برروی نشسته
آید آن روزکز غم رسته ، بازگویم که یاری داشتم!؟
زهی درکوی عشقت مسکن دل
چه میخواهی ازاین خون خوردن دل
چکیده خون دل بردامن جان
گرفته جان پرخون دامن دل
ازآن روزی که دل دیوانه ی توست
به صد جان من شدم درشیون دل
منادی می کند درشهرامروز
که خون عاشقان درگردن دل
چورسوا کرد مارا دردعشقت
همی کوشم به رسوا کردن دل
چوعشقت آتشی درجان من زد
برآمد دود عشق ازروزن دل
زهی خال وزهی روی چوماهت
که دل هم دام جان هم ارزن دل
مکن جانا دل مارا نگه دار
که آسان است برتو بردن دل
چوگل اندر هوای روی خوبت
به خون درمی کشم پیراهن دل
بیا جانا رضای ما نگهدار
که برجانت بود آزردن دل
بیا جانا دل عطار کن شاد
که نزدیکست وقت رفتن دل