بازشوق یوسفــــــم دامن گــــرفت
پیرمارابوی پیراهــــــن گرفــــــت
ای دریـــــــغانازک آرای تنـــــــش
بوی خون میآیدازپیـــــراهنـــــــش
ای برادرها؟خبـــرچون میبریــــــد؟
این سفرآن گرگ،یوسف رادریـــــد
یوسف من پس چه شدپیراهنـــــت؟
برچـه خاکی ریخت خون روشنـــت؟
برزمین ســــردخون گـــرم تـــــو
ریخت ٱن گرگ ونبودش شـــرم تــو
تانپنداری زیادتـــــــــــــ غافلـــم
گریه میجوشد شب وروز دردلـــــم
داغ ماتم هاست برجــــــــانم بسی
دردلم پیوسته می گریـــــــدکسی
دربهارعمــــــــــــرای سرو جوان
ریختی چون برگ ریـــــــــزارغوان
ارغوانـــــم ارغوانــــــــم لاله ام
درغمت خون می چکــــــدازناله ام
آن شقایق رستــــــه دردامان دشت
گوش کن تابا تو گویــــد سرگذشت
نغمه ی ناخوانده رادادم بـــــه رود
تا بخواند برجوانان این ســـــــرود
چشمه ای درکـــوه میجوشدمـــنم
کزدرون سنگ بیــــرون میــــزنـم
ازنـــــگاه آب تابیــــــــدم به گل
وز رخ خود رنگ بخشیــــدم به گال
پر زدم ازگل بـــه خونــــاب شفق
ناله گشــــــــتم درگلوی مرغ حق
آذزخش ازسینـه ی من روشن است
تنـــــــدرتوفنده فریـــاد من است
هرکجا مشتــی گره شد مشت من
زخمی هرتازیــــــانه پشت مـــن
هرکجا فریــــــــاد آزادی منــــم
من دراین فریـــــــادها دم میزنـم
تاکی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شودازهرمژه چون سیل روانه
ای تیرغمت رادل عشاق نشانه
خواهدبسرآید،غم هجران تویانه؟
جمعی به تومشغول وتوغایب زمیانه
هردرکه زدم ،صاحب آن خانه توئی تو
هرجاکه شدم ،پرتوکاشانه توئی تو
درمیکده ودیر که جانانه توئی تو
مقصودمن ازکعبه وبتخانه توئی تو
مقصودتوئی ،کعبه وبتخانه بهانه
بلبل به چمن آن گل رخسارعیان دید
پروانه درآتش شدواسرارنهان دید
عارف،صفت ذات تو درپیروجوان دید
یعنی همه جاعکس رخ یارتوان دید
دیوانه منم که روم خانه به خانه
بیچاره بهائی که دلش پرزغم توست
هرچندکه عاصی است زخیل وقدم توست
امید وی ازعاطفت دم به دم توست
تقصیروگناهش به امید کرم توست
یعنی که گنه را،به ازاین نیست بهانه
یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم
در میان لاله و گل آشیانی داشتم
گرد آن شمع طرب می‌سوختم پروانه‌وار
پای آن سرو روان اشک روانی داشتم
آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود
عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم
چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی
چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم
در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود
در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم
درد بی‌عشقی ز جانم برده طاقت
ورنه من داشتم آرام تا آرام جانی داشتم
بلبل طبعم رهی باشد ز تنهایی خموش
نغمه‌ها بودی مرا تا همزبانی داشتم