شهریار-ازتوبگذشتم....

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران 

رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران 

ماگذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی 

تو بمان و دگران وای به حال دگران 

رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند 

هر چه آفاق بجویند کران تا به کران 

میروم تا که به صاحبنظری بازرسم 

محرم ما نبود دیده‌ی کوته نظران   

دل چون آینه‌ی اهل صفا می‌شکنند 

که ز خود بی‌خبرند این ز خدا بیخبران 

دل من دار که در زلف شکن در شکنت 

یادگاریست ز سر حلقه‌ی شوریده سران 

گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود

لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران 

ره بیداد گران بخت من آموخت ترا

ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران 

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن 

کاین بود عاقبت کار جهان گذران 

شهریارا غم آوارگی و دربدری 

شورها در دلم انگیخته چون نوسفران 

وداع

آیدآن روزی که خاک ازخاک من برسرکنی

ترک من وقت وداع بادیدگان ترکنی

یک نگاه خیره خاکم را، پس آنگه پشت سر

تاکه مرگم رابرای خویشتن باورکنی

نیستم تا بنگرم درکوچه های بیکسی 

زنده رویای مراباچهره ی مادرکنی! 

زارچون ابربهاران برزمین باریده ام

گل نبودم که مرا بی اعتبارپرپرکنی

دوست دارم در شب خاموش سرد برکه ای

رازچشمان مراباچشم نیلوفرکنی

آه، دستان مرابیرون کن ازداغ وفا

تابه دفنی مهربان همتای یکدیگرکنی

بهارنونوار

به دشت سینه ام گویی، بهاری نونوارآمد 

به لطف چشم مخمورت، دوباره بوی یارآمد 

سمندسرکش عشقم، بسان موج دریایی  

تطاول زدبه ساحلها، چومست وبی مهارآمد

ازآن روزی که  دلدارم، به عشوه کردخریدارم 

زهرسو فتنه وآفت ،چوسیل نابکارآمد

بگوای رهزن ایمان، به من ازجعدگیسویت 

که دلبسته ی آن زنجیر، وه که باافتخارآمد

ندانستی که بعد تو، میان این شهرشلوغ 

چه غم که میکشم به روز، چه شب که بیقرارآمد

صبابسوی یار،خبر، چون میبری که نداند 

زدوریش قامت، دوتاشد،وغم به هزارآمد

سروش غیب سرداد ندا، که 'آراد' ازچه نالانی؟

چوبازلف سیاه او، پایان شب تار آمد!.

آرزوی دیدار

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.