شهراد میدری( گریان... )

عشقم! چه می آید به تو این تاج و تــــور امشب 

این چشــم ِ آهو سرمـــه و موهای ِ بور امشب 

مهتاب ِ من! زیبـایی ات غوغـــــاتر از غوغاست

 محشرتری از هرچه تندیــــــــس ِ بلور امشب 

امشب عروسی ِ تو هسـت، این اشک یعنی چه؟ 

باید عزیـــــزم بیش از این باشی صبور امشب  

"داماد" من هستم چرا دستت به دست ِ اوست؟! 

این کیــست دارد در کنـــار ِ تو حضور امشب؟ 

گستاااااااخ بیجـــا میکند لم داده روی ِ مبــــل  

اشغال کرده جـــای ِ من را با غــــرور امشب 

عاشق منـــم، تنهــــــا خودم دور ِ تو میگردم  

دور ِ سرت دیگر نگردد رقص ِ نووووور امشب 

دارند می خندند و می گوینــد: "دیوانــه ست" 

خـــــانه پر است از میهمانان ِ جســـور امشب 

آخر گناهم چیست غیر از "عاشقت هـــــستم"؟

 از در چـــــــرا کردند بیـرونم به زور امشب؟ 

نه شیشه ی ِ ماشیــن، صدای ِ دل شکستن بود 

وقتــی که از روی ِ دلم کردی عبــــور امشب 

ای من فدای ِ جیغ ِ تو، این سنگ از من بـــــود

 یعنـــی که می بوسم تو را از راه ِ دور امشب 

این شاهـرگ، قربان ِ تیــــــــــغ ِ تیز ِ ابرویت

 شرمنــده ام سر زد اگــر از من قصور امشب 

آخر شب ِ دامــــــادی ِ من هم رسیـــد از راه

 آخـر بساط ِ شــــادی ام شد جور ِ جور امشب 

ما هر دو خوشبخــتیم، تو تا خانــــه ی ِ بختـت 

من نیز با رخـــت ِ سپیـــد ِ مرده شـور امشب 

روزی غبــــــــــار ِ ما بـــهم خاهد رسید آخر..

 گریـــان شدند از شعر ِ من اهل ِ قبور امشب

 *شهراد میدری* : بیت به بیت این غزل را با اشک سرودم..براستی اگر خدا خودش هم دلبری زمینی داشت آیا باز هم سرنوشت عشق را چنین می آفرید؟ 

"جمله فوق ازشاعراست "

ساسان مظهری ( طعنه ... )

طعنه زند همی به شب، رنگ سیاه موی تو 

غین غزل بریده ام ، زل زده ام به روی تو 

شانه نشد خم از غم و غصه و درد بیشمار 

شانه چنان شکسته ام در خم و پیچ موی تو 

رسم طواف اگر بود، دور حریم کعبه ات 

دور هزار می زنم ،من به سرا و کوی تو  

گر بکند زنده زمین ،عطر و هوای نو بهار 

مرده بسی زنده کند ،معجزه های بوی تو  

نام تو قطره بشنود، رخنه کند به سنگها 

چشمه خروش می کند، در پی و جستجوی تو 

ای که طلوع زندگی ،بی تو غروب می شود 

قبله تویی رخ بنما ، سجده کنم به سوی تو 

میگذری اگر شبی، به کوی ما سری بزن 

سر زده ام چو پیش تر،من به سرا و کوی تو 

احمد شاملو ( سه شعر )

             اندیشیدن در سکوت.

               آن که می‌اندیشد

            به‌ناچار دَم فرو می‌بندد 

               اما آنگاه که زمانه                   

              زخم‌خورده و معصوم                                            

                به شهادتش طلبد 

                  به هزار زبان

               سخن خواهد گفت. 

               ************                

                   نمی‌خواستم... 

        نمی‌خواستم نامِ چنگیز را بدانم 

         نمی‌خواستم نامِ نادر را بدانم 

    نامِ شاهان رامحمدِ خواجه و تیمورِ لنگ، 

        نامِ خِفَت‌دهندگان را نمی‌خواستم 

                وخِفَت‌چشندگان را. 

            می‌خواستم نامِ تو را بدانم.

          و تنها نامی را که می‌خواستم 

                       ندانستم.

                 ************

                     بُهتان مگوی 

                     بُهتان مگوی 

      که آفتاب را با ظلمت نبردی در میان است. 

          آفتاب از حضورِ ظلمت دلتنگ نیست 

                 با ظلمت در جنگ نیست.

             ظلمت را به نبرد آهنگ نیست، 

 چندان که آفتاب تیغ برکشداو را مجالِ درنگ نیست.

             همین بس که یاری‌اش مدهی 

                    سواری‌اش مدهی.

                    ************

وداع

آیدآن روزی که خاک ازخاک من برسرکنی

ترک من وقت وداع بادیدگان ترکنی

یک نگاه خیره خاکم را، پس آنگه پشت سر

تاکه مرگم رابرای خویشتن باورکنی

نیستم تا بنگرم درکوچه های بیکسی 

زنده رویای مراباچهره ی مادرکنی! 

زارچون ابربهاران برزمین باریده ام

گل نبودم که مرا بی اعتبارپرپرکنی

دوست دارم در شب خاموش سرد برکه ای

رازچشمان مراباچشم نیلوفرکنی

آه، دستان مرابیرون کن ازداغ وفا

تابه دفنی مهربان همتای یکدیگرکنی