روزان سنگین پای و شبان پای بر جای
و نفس هائی مانده در تنگنای!
روزی اگر به سالی گذرد
وصف ساده ی روزگار من و توست !
روزگاری که نفس، آه است و آه،
فرجام نفس !
هیهات! هیهات!، مرکب روزانی چنین
از نفس افتاده، لهیده جان و پوسیده تن
کجا تواند کشد، بر تکیده دوش خویش
صلیب سیاه سرنوشت مردمانی
که سالهاست، دوری از آفتاب
به کنج دنج دخمه های دیجورشان
مجبور کرده است!؟
من امّا، داغ ننگی بر جبین از روز واقعه !
به هیأت سواری رم کرده
از صدای پای خویش، میان جنگلی هزارآوا
چنان گم گشته ام گویی، که روزی
سرنوشتم را میان مکعب های تفرعن پیشه !
به عبثی تکراری جستجو میکردم!
و اکنون، همه روز
به شاخه ی پیچکی می اندیشم
که از اتاق خواب من، بیرون رفته
و راهش را از فراز پرچین
بسوی کوچه ی خیال، جستجو میکند.
از زمانی که من و این شهر غریب،
خالی از تو شدیم! تا همین حالا،
هفت سال آزگار است که چشم
به روی هیچ آینه ای، باز نکرده ام!
*************
امروز هم آینه به آینه، دنبال تو
میگشتم!، اما در دل پاک آینه ها
جزتصویر شکسته ی مرد بیچاره ای
که انگار،اندوه جهان همه چون برف
بر سر او باریده بود،
نشانی از تو و هیچکس ندیدم!
************
با اینکه توی خانه ام،چند تا آینه ی
قد و نیم قد دارم، ولی چند سالیست
نمیتوانم خودم را ،پیدا کنم!.
**********
آخرین باری که در آینه نگاه کردم
خودم را بجا نیاوردم!.
**********
هنوز دلم میسوزد، برای کسی که
در آینه دیدم! بیچاره ...
**********
مرا با آینه هیچ قرابتی نیست!
حتی اگر همه ی دنیا او را صادق بدانند
آخر کدام دشمن مرا چنین نشان میدهد که او!؟
**********
چه بسیار آدمها هستند
که روزی چند ساعت در آینه مینگرند
ولی هرگز خودشان را نمیبینند!
************