کاش در پشــت هیچستان،نه که درپسِ سیاهی!
تا مــگر نبیــنم هــرگز، سایـه یِ تو در تباهـی
روزان من هــمه تاریــک، بی تـعارض با شبانم
مانــده در فرقت آیــنه، از سویــدای دل آهــی
این هــمه ندیــدنِ تو، عاقــبت افسرده ام کــرد
تــویِ این ظلمتِ یلــدا، کــو نشانِ صبحـگاهی؟
دیـگر از خـودم بریــدم، جانــم از قفـس گریزان
روحِ سرگـردانِ عشـقم، مجنونِ گـم کرده راهـی
مــن از پیــچِ جاده یِ عمر،بی خـبر ازآیـنه یِ راه
آنـچـنان کــردم گــذر کـه قــدمی تا پرتــگاهـی
زآن پـس امّا،کاش هــرگز به شـبِ ظلـمتِ زلفـت
برنمیخوردم چـنان چون، دزدی پــناه بـه دادگاهـی
اگــر ٱب گـذشــته ازسـر،اگـر زخــم خورده جانم
حقیقت به عـالــم اینست که مرا نیست دادخواهی!
تــورامیـــخواهـــم ای آرامـــــش دل
چــقدرتـــرس دارم ازایـن خـواهـش دل
شـــایدگـرفــتارِوهــــــم وخـــــیالـم
کـــه بــــاز افـــتاده ام درچالـــش دل
مــن گـمِ دریـــایِ ظلـــمت بــــوده ام
حــسرتـــم فـانوســی تا تابــــــشِ دل
می رفت به سرعـتِ صــوت قــطارِعـمر
دریــــــغ ازبــــهاران بــی رامــش دل
بـه فـرسایـش افــتاد،عـقـل ازدورنــگی
بــــمانـــد غــصه یِ بــازســـازش دل
فـــراوان کشـــید دل، غمــــبارِ یــاران
خـــــارج ازتـــــوان وگنــــجایـــش دل
شـــــده درمعـــرضِ طوفـــانِ بهـــتان
نیــاری خــم بـه ابـــرو،با پـــالایش دل!؟
سپـس فــارغ زچــشمِ دوسـت ودشــمن
قـــطره هابه چـــشم ازخـونــــبارش دل؟
زمــانـــی نیایــــد،کارازدســت عــــقل
گویــند: گــوش ســپاربـه،فـرمایــش دل
چــون حاصــلِ هــرکار،طــیِ سـیرِعــمر
فقـــط مانــده نقــــش درگــــزارش دل
زآنــکه شــیریـن باشــد،ربـطِ عــقل ودل
سَـــرِمجـــنون گــزار،بـــــربالــــشِ دل
درایــن روزگارِمسـت و لایعــقل، خــــودنـــگــهدار باش!
فـارغ ازســراب و مســتیِ قــدرت، خـــدمتــگزار بـــاش
وقــتی درگــرفــت طـوفــانِ تــزویــرو تنـــدریــزِ ریـــا
یــاد آور آنکــه را تــو جانشیــنـی؟ پس درسـت کاربــاش
چــون بــودی در جمــعِ خـارج نــوازان، سـازِ کــوک بـزن
سبـکبال بگــذر از گــریــوه یِ غیبـت، عیب پوشِ یـار باش
خــون داریــم بـه دل و خندانــیم به لب، زان رو که هستـیم
شاهــدانِ عـسرِ مردمــانِ خـویش، تــو چـون بــهار بــاش
بیـــزاری از خـــیلِ خــوشــگذران را، آذیـــنِ جـــان کــن
امّــا گــذرانِ خــوش را بــه اقــرار، سپاســگـزار بـــاش
بــــرای گـــــذارِ محنـــت داران از گـــــذرگـاهِ رنــــــج
هنــگامِ هـــجومِ امــواجِ انـــــدوه، تـو بـی گـــدار بــاش
بنــگر دراحــوالِ تــــهی افــکاران، خـــود بـــزرگ بیــنان
گـرچــه داده لــــم بــر جــایِ بـــزرگان، تو ســزاوار باش
درشــگفـتم! چــرا ایـن قــــوم زیـــرک ، افــــتاده چنــین
در فتـنه یِ فـایـده ، فــتراقِ قـرعــه، در قـــید کــاربــاش
تــصویـر مبهـمت چـرا، ازچــشم مــن نمـــ یرود؟
چـه کــرده ای کـه یـادِ تـو، ازجـان وتـن نمـیرود؟
چــقدرگـذشــته سال ومـاه، ازآن مــهرِ جـدائیـها؟
کــین آذرِ جـان ودلـم، بــه صـد بهـــمن نمـ ـیرود!
زیــپِ دو چــشمِ خســته ام، دگربســته نمـــیشود
چــرخ ِبــخــــتم افتاده درلــوش ولــجن، نمـیـرود
گفــتم بــهارکــه برســد، زمســتانِ دلـــ ـــم رود
دیـــدم کـه خــارِقـلبِ مــن، بـانســترن نمــ ـیرود
ازترس نـاگـ ـه دیـدنت، هــجرت شـفابـخشی نمود
امــا سمــندِ روزگــ‌ــار، دوراز وطـــن نمــــیرود
خـواندیم خـدارا مـن و تو، چــنگ از گریبـان بگـسلد
افـسوس که آن دشمن عـشق، باهـیچ سخن نمیرود
یارب گـناه مـن چـه بـود، ظلمم بــه کی رسیده بود
تـقدیرِ مـن چـه کـرده بــود، کـین سو ٔ؍ظن نمیـرود
خـواسـتم که پـای عقل نـهی، بـرجبـینِ سـنگِ سنت
بیـــهوده انتــظاری بـــود، رســم کــ ـهن نمــیرود
آری مــن درجــاده ی وهــم، دنـبال نســیان میـروم
باشـــد تا دریابـــم کـه عــشق، درکـتِ او نمـــیرود