چــقدر بـاغِ دل ناگـهان، پـژمـرد وفــرســود
هرکـــو تارِ دلـش باتـــو، گـــره خورده بـود
تــورفتـی زمســتان آمـد، آتــش بــرافروخت
ســـراســرآســمانِ دل ، غــرقِ مـــه و دود
منـــجمد شــد رودِ باور، پــس ازکــوچِ تـــو
کهـــنه واگــنی که دگـــر، راهــی نپیـــمود
زبــانِ بی رنـگم بـه کام ، مـــیداد سـر به بـاد
گـرمصـلحـت ایــن بِـه کـه درآرامــش غـــنود
مــباد آن شب کــه شاعــرتا به صــبح نــخوابد
بـــه یــادِ غـزلــهائــی کـه نــبایـد ســـرود!
مــن وتـو نـه گل وبلــبل، درمــان و دردیـــم
رســد آیــا وصـــال پــسِ ،فـــراز و فــرود!؟
هـرآنـکــه گفت عـشق ازجنسِ درد و بلا نیست!
یقـین از نــاوکِ مــــژگان، تــیر نـــخورده بود
بـگـو ای عـشقِ بـی هــنگام، سـقفِ بـی روزن
کــه زیــرِآســـمانِ تـنگـت، کدام دل آســـود!؟
گل مــن بــگو کجائـی؟ روزگـارمــن ســیاهـه!
مــث آن آسـمونـی که خالــی ازآفــتاب وماهــه
چـقد دلتـنگ تـوهسـتم، هـیچ جوری آروم نمیـشم |
من هـمون بی نــهایتم! تـا میـشم تـموم نمیـشم!
خــیلی دنــبال توگشـتم، دریــغ ازیــک ردپـائـی
دریــغ ازنــورامـــیدی، بـه اینــکه ازدر درآئــی*
همیــشه خــمارخــواب وگاهـی تـو وادی روُیــا
قایــم ازدیــده ی عــقل و تحـت تعقــیب چـراها
گـل زنبـــقم! فراقــت، مـــث بـدرقـه ی پائیــز
پــرازطـوفــان بلابــود با هــوائـی رقـت انـگیز
مـن امــا کوتــاه نمــیآم، اگــرچــه ازپابیفــــتم
یـاکـه ازخاکسـترخود، همــچوققــنوســا بلندشم
مـن تــموم جــاده هائی که تـوراجـائـی رسوندن
میـگیرم به بادپـرسـش که کــجاپـــیاده ت کردن!
شایـد آخرش یه روزی،پشـت یـک پنـجره ی خیـس
وقــتی ازشلــیک طعـنه، که ازعـاشـقت خـبرنیس
بـبـیـنی بااینـکه تردیــد، میــزنه تـند پلک چشمات
بیــفـتی باز ازسرشـوق، آغوش آنـکه کـرد پیـدات
پـس بـه شـکرانه ی دیدار، میگیریم جشنهای بسیار
واسـه آغاززنـدگـی، دست تو دست هم میدیم اینبار
آری آن زنـدگی زیباست، کـه قرین عشـق وگذشته
با گـذشت وعشـق وامـید، زنـدگی شایــد بهشــته
* "شایـد بیائی" راهم میتوان گذاشت، تأثیری بروزن ندارد.
نـــگارمن! هســـتی من!
چـه خوب وبهنــــگام آمــده ای!
با تــوپائیـــز نــیز آمـــده،مـــن دارم شــکوفه میـــکنم !
میـــبینی چـــه سـبزشـــده ام!
بــهاردررگـــهای من جاریسـت !
وابـــرهای متـراکـم وبارانــزا دردلــم تلمــبارشــده،
ومتــرصدآذرخشی ازچشــمان تو
بـه آســـمان سـربــهم آورده ی خاطــرات کــودکی من وتو
تاازناودان دیـــدگانــم،
سیــلاب خــون حسرت
وآبــراهـه ی رویاهــای نارس وناچــیده،جاری شـود
تاکـه انباشـت غــم ودرد ورنـــج و غــصه
و هــرآنچــه خـس وخـاشاک، برجــداردلمـانده ازسالیــان بلنددوری را
با خودآورده وازارتـــفاع گــونه های خشک وتــکیده
ازجـــورروزگاروکشــیدبارســنگین غم زمـان
بــه ســرْزانوی خشک واستـــخوانی بغـــل شــده ام،
چنان بریــزد کـــه گـــوئی ازپس یـــک دهــه،
قــحطی و خشــکسالی ، به دعا نشسته ام،
واکـــنون میــخواهدبا آمـــدن غیرمنتـــظره ات
ریــشه ی ایــن مـرضــهای قدیمی را
ازاعــماق دره هـای جانم، آنــجوربکــند
که نه نشانی بــماندونــه خـاطـره ای ازآن
ومـرانیزآنچــنان درسی که به ندامـــتم کشدوبه خاطــرم آورد
که مــگرمـن باانتــخاب خـودآمــده ام
کــه بـه انتخاب خویــش،
همـــراه وهمــگام خویـشــتن را انتــخاب کنم!؟
و سپس ، راه گــذرآرام ونجــات بــی بـاور،
زیــن زمســتان سـخت درپـــش را
درســرانــگشــتان دل نــگارم، جستــجوکــنم!؟
کــه تـوباشــی!
ـ پـس من سرنوشـت به چه کارآیم !؟
امانــه،تــوهــنوزقــضاوتم به خـواست سرنوشـت نــکن،
کـه من نـــداده ام،هــرگز، افسارعــقل به دست عــلیل قسمت
اگرتـــوآمــده ای اکـنون،
ازپس یک دهـه انتــظاربــی وقـفه ودلــکشــنده
چون من خواسته ام، اصـرارم درطلب،تورابه اینجا آورده
واگـرنام دیــگرش سرنوشت باشد،آری میــپذیرم
وامـا، چــقدرخوب شــود اگرحرف رفـتن ازکـــلامت وانــهی
مــگرنمـــیبینی چـه بارانـی سـرگرفــته!
آیانمیــخواهی یـک شب بــمانی!؟
چه میــگوئی؟ کــه دیرشــده، بایــدبروی!
هستیم ! پس چــرا آمــده ای؟ توکه زمان راتوان توقـف داشــته ای!
شــبی را بــمان!پیـشما،تا فردا که آســمان چشمش راببــندد!
نمیـــترسی !اگرفـردا مـن چشــمم رانتوانم جــزبه روی تـو واکــنم؟
یا شایــدتوهـــم به سرنوشت باورکرده ای...
اگرچنــین اسـت ! ...برو ودرپــناه آن خوش باش...
کــه ما را دو جــاده ، به یک مقصود هرگزنرسانــد!
که هدف راه است نه مقصـد.
شب شــدوبــازستـاره ها،کفــریْ ازســرگــذشـتِ مـا
زارونـــزارْمـــانــدن ازایـــن،بـازیِ سـرنــوشـتِ مــا
آن بالا هـــرروزمــیبینند، چــی برســرِهـم میـــآریــم
خــیانت میـکنیم میــگیم، ایــن هــم لطـف وگذشتِ مـا
یــامـــیزاریــم همــدیــگه را مــــیانِ باتــــلاقِ دروغ
آنـــگاه میـــخوایـْم باورکــنن،ایـن عــــملِ پَلَـشتِ مـا
زیــــرِپــایِ آدمـــها را ،بـس راحــت خالـــی میـکنیم
انــگاردکان واکـرده ایـم، امــــروزاوّلــین دشـتِ مــا
گویـــا هـــرآدمـــی داره، ســــتاره ای درآســـمان
حـالا مــاروپــونــه شدیـــم،واشــده بدجــورمشتِ ما
طــوفــانِ پســتی ها کنــون،میــخوردبـرمـا آنچــنان
آلـوده کــرده هـــم بــرون، هــم آن درونِ زشـتِ مـا
ســتاره ها با رقــص نور،به شـــادی دعــوت میــکنند
نمـــیدونــن تبـــدیل شــده،به دردوغــم هـرخشتِ ما
ازپـــسِ یـک عصــــیانِ مـا، وزپــــیِ بازْ آدم شـــدن
بـه قــصدِ رجـعت آمـدیـم، کــو فرجــامِ بــازگشـتِ ما
رودخونــه هــرچـند دورباشــه،حتـی خیلی دورترازدور
بازهـــم به دریـــامیـرســه،چون بــه خـدا سرشتِ مـا
خـــدایا ازتـــومــددی، شـایــدبــرگردیـم اصــلِ خـود
بِبَـــرتُـــوجــــاده یِ جنـت،پـــرکــن ازمـا بهشــتِ ما!