تــورفتـی اما بعـدتـو هـــنوزم گــیج ومبــهوتــم
بـرو توجــیه نـکن کارت، نـشکن روزه ی سـکوتم
خـیلی حـرفــها تو ایـن دل صاحـب مرده تلمــباره
کـه بـعـد رفتنـت دیـــگه گفتنـش چه فایــده داره؟
میـدونـم کـه مدتــها بود هوای زنـدگیـت سردبود
موندن تو آخرین ایسـتگاه کابـوسی ازغـم ودردبود
درحقیقـت بارفــتارت ،بـه هردومــان تو بدکـــردی
به جـای گفـتن ازاحساس، فضـاراســرد سـردکردی
چـقدربایــدتـأسـف خورد، بـــه حال آنــکه میـــدانـد
دلـش بازنــدگی نیسـت و، جــدائی رابـــلا خوانـــد
بــهانه هاتــو مـن اول به چـشم ضعـف خود دیــدم
بجـای زنــدگی کــردن ،فقــط نقـش ونـمود دیــدم
من ازوقتی که فهمـیدم ،دل توبا من هـمراه نیست
بـه خـودگفــتم دیـگه جائـی، برای غـصه وآه نیست
درسـته که هــدردادم، ازعــمرخـود یـه چـندسالـی
تــجربـه ای گـران کردم، دانــشم داد وگوشــمالی
هـمه افسوس مـن اینه، وقتی دلت نیست با کسی
آن رابــطه یـه توهـینه، طرف خضـاب وتــوخــسی
چــقدرخـوبــه یه رابــطه، دورباشــه ازرنـگ و ریـا
کـــلام اول صـداقـت، فـــرقانــش کـــــلام خــدا
باور وحـــرف من ایــنه، وقـتی دلت نیست باکـسی
آن رابـــطه یعــنی ایــنکه: طرف خـضاب وتوخسی
باورم کــن باورم کن بـــــــاورم
من به تـو ازخـودِتــو محــتاج ترم
عزیـــزم برایِ پـــروازی بلـــــند
آرزومـــــه توباشی بال وپــــرم
بـاورم کن بـاورم کــن شـاهِ مــن
ای تـــو مهــتابِ شـبِ سیـاهِ مـن
قطره قــطره میــچکند سـتاره ها
تــویِ چـشمِ کهـــکشانِ ماهِ مــن
بـاورم کــن باورم کــــن نازنـــین
توئــی آفـتاب ومـن هـم مثِ زمین
مـن دوجــور دورِتـومیــگردم گلـم
تا کــنم دنــیاتــو بهــشتِ بـریـــن
باورم کــن باورم کـــن هستــــیم
با نفسـت مـــن دراوجِ مستــــــیم
روفـــتنِ غـــبارِغـــم ازدلِ تــــــو
دلــیلِ رفــــتنِ خــــود پــرستــیم
(نــشانی بـرای عــشق پـرستـیم)
بـاورم کـــن باورم کــــن بـاوفــا
مـثِ بخـتِ بــی بـاور ناگــــه بیــا
بیا وببــین کــه ایـن مجــنون چــرا
شـب رابــه صـــبح میرسونه بادعـا
باورم کـــن بـاورم کـــن نفــــسم
بـی تو انــگارهمــه عــمـردرقفسم
"من بـه تـــو نازکـترازگل نمـــیگم"
چــون قــراره تـوبشی هــمه کسم
باورم کـــن باورم لیـــلای مــــــن
ای تــو تنــها مأمـــن و مأوای مـن
مـن بـــدونِ تـو به جـائـــی نرســم
کـه توئـــی شیریــن ترین رویایِ من
خــدایا هــوای دلـم، چرا تنـگ و طـوفانــیه؟
گـویاکه انــدوه جـهان، دردل مــن زندانیــه!
زدیـدهٌ دل پنهان نیست،بغضهای فروخورده ام
گـرچـه سیل سرشک غـم،ازچشم دل پنـهانیـه
به دشت وکوه وصحرایا گل روی سیه چشمان
دیـده نــظر داردولـــی،دل عاقبـت قربانیـه!
چـقدرخـون میـخورد این دل،ازجوی پـندارغلط!
وقـتی که فریـاد ازتپـش،چـون رعدی آسمانیه!
نمـی بیـنم نشان عشـق،درکوچـه های انتــظار
آنـجا که بن بسـت قــرار،خالــی ازمـهربانیــه
شـب سکوت ساکـنان،یغـماگر عشـق و امــید
زیــراکه درسـیاهـی ها،زمــان بــد گــمانیــه
خــیال سـرد بوسـه ات،ساحل مرگـــم میـبرد
بـخـشش جان به تــو بِــه ازخـیالـی آنچــنانیـه
نـکن ازقاب چشــمانت، بـرونم نازنــین چـونکه
نقـطه ی کورنگاهت،خـوش تـر ازسرگردانیـــه
چشـمه ی عــمرمن جوشید...
درظهرگاهِ روزی گــــرم...
درمـــیانه یِ تابســـتان
ازدامــــنِ کــــوه
خاطـــرم نیــست ولــی
بســـیارشنـــیده ام
از زلالــی وپاکــی وخنــکایِ خاکِ آن
ازاهــــالی انـــبوه
چشـــمه روان شــد
هـــمه بـــیراهـه بــود
فرصــت مانـــدن نداشـت
ازدنـــیائـی ناشناس آمـــده بـود
لابــدش بـهرکاری،
نــیل به هــدفی، انـــجام رسالــتی
اما اول راه رفــتن
بردوشـش افــتاد،
کولــه باری ازغــم وانـــدوه
بارش سنــگین وسنـــگین ترمیـــشد!
راهــش به هــرقـدم سخـت تر
دوراهیــــها افــزون تر
نشانـــه ها ونـــمادهای راهنـــما کمـــتر
ســـدها وحاشــیه های پرزرق وبــرق،
به هــرگام فــزون تر
زیـن سبـب ازهمـــه عامـــلان بســـتوه
اما چــاره نبــود، چــقدرراه وچــقدررفــتن!
چــقدربــردوش، این کوله راکشــیدن!
چـــقدربه حاشیــه های گاه زیبای
این جاده بی توجــه بودن!
چـه زمان ازحرکت ایســتادن
ودرسایــه سار درخــتی آرمــیدن!
چـه مــقدارظلم وجــورکشسـدن ،دم برنیاوردن!
چـه انــدازه بی عدالتــی ,نظاره کردن !
وبه دسـتان خالی خــود نظرانــداختن!
چشــمه پراز شنهای ریزودرشت ورنگارنگ سوال شـده بودوبه خیال خودباشــکوه!
زین رو نگران بودوغمبار...
که ناگزیر ازجاگذاشتن هر چه شن وسنگ
که در بالا رفتنها توان کشیدنش نبود!
که آه ازایــن اگـراوج واگــرحضیض!
آه ازایــن اگــرخوب واگــرزشـت !
آه ازایــن مسیررفــته و ازآن راه هـنوز مانـــده!
آه ازیــن هــمه افــراط وهـــمه تفریــط!
وآه وافســوس زیــن موقعــیت این بار شایدبی شـــکوه!
باخــودش میگفت : کاش اینجا نبودم
کاش معرفت به بودن خویش نداشتم
کاش کسی که مرا می شناخت ازمن به من چیزی میگفت
کاش صاحبی داشتم تااختیاری تام و اینچنین
کاش تکلیفم معلوم بود ،حق برگشت داشتم
وباخویش اینهمه صفات متضاد وزشت نداشتم
که هرچه برسرم آمد ، یا ازناآگاهیم بود یا ازناچاریم
که مراچنین پرداخــته بودند وآه اگر ازمن سوالی شود
روزگاری زین همه اجبارغریب و اختیارممنوع ومکروه!!
به یقین آنـجا آب خواهـــم شد ! و بـی درنـگ بـه زمـــین خواهـــــم رفـت!!