( خواب )

چشم بر هم نهادم ، تا بیابم آرامشی را که در تمام روز از کف داده بودم

    لحظه ی نابی ، فارغ از هیاهوی روز

        و بی خود شدنی غمناک ...

  جهانی بود و من و تو

             و پرندگانی نا آشنا ، گویی هر کدام ، آوازه خوانی خوشنام

   که با هارمونی باد وباران ، بر سقف برکه و بید ، ترانه ی "عشق"می سرودند

عجبا ! خاک این دشت فراخ وغریب ، سرمه ی چشم بود و سنگش طلای ناب !

 و آب ، آری ، فقط برای تماشا بود! سیراب می شدی ، آنگاه که به آن نگاهی میکردی!

               گرسنگی نیز ، مفهومی چنین داشت

تو مرا می نگریستی تا حیرانیت را ببینم ، من در تو حلول میکردم !

به هر چه فکر میکردی ، بی کم و کاست آفریده می شد !

حتی "تعجب"را من خوب دیدم ! وموجوداتی چون "عشق"  و "اضطراب"را   و"درد"را   و"فاصله"را

 من آری "فقر"و "غنا" را هم با تمام شمایلشان برانداز کردم!

                              هیچکدام شبیه آنچه می شناختم نبودند!

تو گفتی : "درست فکر کن"!      درپس پشت دمی ونگاهی، ولنگارانه باز گفتی:

               "بیا تا صفایی بکنیم"     من مغموم واژه ی "انتخاب"  ،  من دلتنگ   "تنهایی"

تو را که مسرور  "بی قیدی"  و سرخوش واژه ی "رهایی" بودید

                          به کناری کشیدم ، زیر درختی آشنا ، تا لذتی ببریم !

                   اما ناگهان ،     از ترس تولد "قابیل"،   ازخواب پریدم!!!!.       

سرود آشنا یی

رویا    

      آرزو

             حقیقت    و    ناباوری 

 چها ر واژه ای که 

 باورم شدند

     وبه شکرانه ی آنها 

  به آفریدگارگل مریم     به نماز ایستادم     اینک یقین

                  تا تو را  باورت کنم        به سپیده دمانی  که جهان 

         با گشایش چشم تو

   سبزینه ای از بهار 

                       به من هدیه میدهد

   و تو ای چشم همیشه بهار

        بتاب بر صحرای دل من 

                                  تا فردا    تا بودن     تا همیشه ...

ﺑﺎﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﮐﻠﻤﻪ ﻭﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﺳﺪﺍﺷﺖ ﮐﻠﻤﻪ

ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺍ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﮐﻞ ﻭﺍﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﺍﺯﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻴﮑﻨﻢ، ﺍﺯﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻭﺩﻣﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻣﮕﺬﺍﺭﯼ ﻭﺍﺟﺎﺯﻩ ﺍﻡ ﻧﺪﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺿﺎﻳﺖ، ﻏﻴﺮﺗﻮ، ﻳﺎﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﻭﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭی ﺍﺣﺪﯼ ﺍﺯﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ، ﮔﺎﻣﯽ ﺑ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻳﺎﮐﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺧﻼﻑ، ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻭﺑﺎﻭﺭﻫﺎﻳﻢ ﺑﻨﮕﺎﺭﻡﭼﺮﺍﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﻡ، ﮐﻠﻤﺎﺕﻫﺪﻳﻪ ی ﺑﯽ ﭼﻮﻥ ﻭﭼﺮﺍﯼ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﻨﺘﺨﺒﺶ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺯﻣﻴﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﺻﺪﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ و ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭﻣﮕﺮﺑﺎﭼﮕﻮﻧﮕﯽﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﻭﻭﺟﻮﺩﯼ ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ﻭﻣﮕﺮﺟﺰ ﺑﺎﺁﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ی ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍﻓﻬﻤﻴﺪﻭ ﻳﺎ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﺮﺩ! ﺁﺭﯼ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﺩﺭﺣﻀﻮﺭﻫﻤﻴﺸﮕﻳﺖ ﻭﻣﺨﺼﻮﺻﺄﺩﺭﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ی ﮔﻔﺘﻦ ﻭﻧﻮﺷﺘﻦ ـ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭﺭﺍﺳﺘﯽ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺳﺎﺭﯼ ﻭﺟﺎﺭﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﺯﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎﺩﺭﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺳﺨﺖ ﻭﺻﻌﺐ ﺍﻟﻌﺒﻮﺭﻧﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻳﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻠﻐﺰﻡﻭﺑﺎﻼﺧﺮﻩ ﺟﺎﻥ ﺗﻤﺎمیﮐﻼم ﺍﻳﻨﮑﻪ خالصانه وخاضعانه "قسم"ت میدهم به خودکلمه که هرگزآنقدربه خویشم وامگذاری که حتی ناخواسته ﺑﻪ ورطه ی استفاده ازماهیتی منفی ویامنحرف ازکﻠﻤﻪفروغلطم ، ﺁﻣﻴﻦ ﻳﺎﺭب اﻟﻌﺎﻟ؛ﻤﻴﻦ -.) )