تــوصــیه به خویش!

درایــن روزگارِمسـت و لایعــقل، خــــودنـــگــهدار باش! 

فـارغ ازســراب و مســتیِ قــدرت، خـــدمتــگزار بـــاش 

وقــتی درگــرفــت طـوفــانِ تــزویــرو تنـــدریــزِ ریـــا 

یــاد آور آنکــه را تــو جانشیــنـی؟ پس درسـت کاربــاش

چــون بــودی در جمــعِ خـارج نــوازان، سـازِ کــوک بـزن 

سبـکبال بگــذر از گــریــوه یِ غیبـت، عیب پوشِ یـار باش ‌‌

خــون داریــم بـه دل و خندانــیم به لب، زان رو که هستـیم 

شاهــدانِ عـسرِ مردمــانِ خـویش، تــو چـون بــهار بــاش 

بیـــزاری از خـــیلِ خــوشــگذران را، آذیـــنِ جـــان کــن 

امّــا گــذرانِ خــوش را بــه اقــرار، سپاســگـزار بـــاش 

بــــرای گـــــذارِ محنـــت داران از گـــــذرگـاهِ رنــــــج 

هنــگامِ هـــجومِ امــواجِ انـــــدوه، تـو بـی گـــدار بــاش 

بنــگر دراحــوالِ تــــهی افــکاران، خـــود بـــزرگ بیــنان 

گـرچــه داده لــــم بــر جــایِ بـــزرگان، تو ســزاوار باش 

درشــگفـتم! چــرا ایـن قــــوم زیـــرک ، افــــتاده چنــین

در فتـنه یِ فـایـده ، فــتراقِ قـرعــه، در قـــید کــاربــاش

هـــوای دل

خــدایا هــوای دلـم، چرا تنـگ و طـوفانــیه؟

گـویاکه انــدوه جـهان، دردل مــن زندانیــه!

زدیـدهٌ دل پنهان نیست،بغضهای فروخورده ام 

گـرچـه سیل سرشک غـم،ازچشم دل پنـهانیـه 

به دشت وکوه وصحرایا گل روی سیه چشمان 

 دیـده نــظر داردولـــی،دل عاقبـت قربانیـه! 

چـقدرخـون میـخورد این دل،ازجوی پـندارغلط!

وقـتی که فریـاد ازتپـش،چـون رعدی آسمانیه!

نمـی بیـنم نشان عشـق،درکوچـه های انتــظار 

آنـجا که بن بسـت قــرار،خالــی ازمـهربانیــه 

شـب سکوت ساکـنان،یغـماگر عشـق و امــید

زیــراکه درسـیاهـی ها،زمــان بــد گــمانیــه 

خــیال سـرد بوسـه ات،ساحل مرگـــم میـبرد 

بـخـشش جان به تــو بِــه ازخـیالـی آنچــنانیـه 

نـکن ازقاب چشــمانت، بـرونم نازنــین چـونکه

نقـطه ی کورنگاهت،خـوش تـر ازسرگردانیـــه

بهــروز یاســـمی(عامل بیگانــه)

ناخوش شده ام دردتو افتاده به جانم 

باید  چـه  بگویم  به  پرستار  جوانم؟

باید چه بگویم؟ تو بگو،ها؟ چه بگویم 

وقتی کـــه ندارد خبـر از درد نهانم؟ 

تب کرده ام امــا نه به تعـبیر طبیبان 

آن تـب که گل انداخته بر گونه جانــم 

 بیمــاری  من  عامل  بیگانــه  ندارد 

عشق توبه هم ریخته اعصابب وروانم 

آخر چه کــند با دل من علم پزشکی 

وقتی که به دیدار تو بسته ضــربانم؟ 

لب بسته ام از هرچه سوالست وجواب 

ترسم  اگر  بـاز  شود  قفــل دهانــم

-این گرگ پرستــار به تلبیس دماسنج 

امشب بکــشد نام تـــو از زیـر زبانــم! 

میپرسدو خاموشم ، میپرسدو خاموش... 

چیزی کــــه عیان ست چه حاجت به بیانم

یافـــتن یار!(ترانـــه)

 گل مــن بــگو کجائـی؟ روزگـارمــن ســیاهـه! 

 مــث آن آسـمونـی که خالــی ازآفــتاب وماهــه 

 چـقد دلتـنگ تـوهسـتم، هـیچ جوری آروم نمیـشم |

 من هـمون بی نــهایتم! تـا میـشم تـموم نمیـشم! 

 خــیلی دنــبال توگشـتم، دریــغ ازیــک ردپـائـی 

 دریــغ ازنــورامـــیدی، بـه اینــکه ازدر درآئــی*

 همیــشه خــمارخــواب وگاهـی تـو وادی روُیــا 

 قایــم ازدیــده ی عــقل و تحـت تعقــیب چـراها 

 گـل زنبـــقم! فراقــت، مـــث بـدرقـه ی پائیــز 

 پــرازطـوفــان بلابــود با هــوائـی رقـت انـگیز 

 مـن امــا کوتــاه نمــیآم، اگــرچــه ازپابیفــــتم

 یـاکـه ازخاکسـترخود، همــچوققــنوســا بلندشم

 مـن تــموم جــاده هائی که تـوراجـائـی رسوندن 

 میـگیرم به بادپـرسـش که کــجاپـــیاده ت کردن!

 شایـد آخرش یه روزی،پشـت یـک پنـجره ی خیـس 

 وقــتی ازشلــیک طعـنه، که ازعـاشـقت خـبرنیس  

 بـبـیـنی بااینـکه تردیــد، میــزنه تـند پلک چشمات 

 بیــفـتی باز ازسرشـوق، آغوش آنـکه کـرد پیـدات

 پـس بـه شـکرانه ی دیدار، میگیریم جشنهای بسیار

 واسـه آغاززنـدگـی، دست تو دست هم میدیم اینبار 

 آری آن زنـدگی زیباست، کـه قرین عشـق وگذشته

 با گـذشت وعشـق وامـید، زنـدگی شایــد بهشــته 

* "شایـد بیائی" راهم میتوان گذاشت، تأثیری بروزن ندارد.