هـــراسِ ســـکوت

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

مولوی(اثبات خدا)

یوسف کنــــعانیَــم، رویِ چوماهـــم گــواست

هیـــچ کس ازآفتـاب، خــط وگواهــی نخواست

سـروبلنــــدم تـــورا،راست نشانــــی دَهَــــم

راست تــرازسـروِقـد، نیست نشانـــی‌ِ راســـت

هسـت گـــــواهِ قــمر، چـستی وخـوبی وفـــرّ

شعــشعــهُِ اختـران، خـــط وگــواه وسَــماست

ای گل وگاــزارهـــا! کیست گــــــــواهِ شمــا؟

بوئـی که درمغـزهاست،رنــگی که درچشمهاست

عــقل اگرقاضیــست،کـوخـــــط ومـــــــنشورِاو؟

دیــدنِ پایانِ کــار، صبــرو وقـــــارو وفـــــاست

عشــــق اگرمحـــرم است،چیست نشـــانِ حـــرم؟

آنـــکه به جـزرویِ دوست، درنـــــظرِاوفنــــاست

عـــالمِ دون روسپیَــست،چیست نشـانــــــــیِ آن؟

آنــــکه حریفَـــش پیش و، آن دگــرش درقفــاست

چون کــــه به راهـش کند، آن به بــــرش درکشـد

بوســـــهُ او، نَـــز وفاست،خلـعتِ او، نَــزعـطاست

چیست نشانـــــــی اگر؟ هست جهانــــــــی دگـر

نـوشــــدنِ حالــــها، رفتـــنِ ایـن کهنــــه هاسـت

روزِنــــــوو شــــامِ نــو، بــــاغِ نــوو دامِ نــــــو

هـــرنَفَــــس اندیـشــه نو، نوخوشــی و نوغنـاست

نـو زِکـــجامی رســــد!؟ کهنـــــه کــجامـیـــرود!؟

گـــرنه ورایِ نـــظر، عــــــالم بی منتــــــــهاست

عــــــالم چـــــون آبِ جوَست، بستـه نمایـــدولیـــک

میــــرودو میــــرسد، نـو نــــوِاین ازکجــــــاســت؟

خامـــــوش ودیــگرمـگو، آنـــکه سخــن بایـــــدش

اصلِ سخـــن گوبجـــو، اصـــلِ سخــن شاهِ ماســـت

شــــاهِ شهــی بخشِ جان، مفخــــــر تبـــریزیـــــان

آنــــکه دراســـرارِعشـق، هم نفـــــسِ مصطــفاست

سعدی(حلقه ی دام بلا)

ســلســله ی موی دوست ،حلقــه ی دام بـلاسـت

هــرکه دراین حلـقه نیست،فارغ ازایـن ماجــراست

گـربزنــندم به تیــغ درنــظرش بــی دریــــــــــغ

دیــدن اویــک نــظر، صـدچومنــش خونــــــبهاست

گــربـرودجـــان ما درطــلب وصــــــــل دوســـت

حـیف نبـاشـــدکـه دوسـت،دوستــترازجان ماســت

دعــوی عشـــاق را شـــرع نـــخواهـــــدبیـــــان

گونـــه ی زردش دلـیل ،نالــه ی زارش گـواســت

مایـــه ی پرهیــزگار،قــوت صـــــبراسـت وعـــقل

عـــقل گرفــــتارعشـق، صـبرزبــــون هــــــواست

دلـــشـده ی پایبـــــند،گـــردن جـــان درکمــــــند

زهـره ی گفــتارنـــه:که این چه سبب وآن چراست؟

مالـــک ملــک وجــــــود، حاکـــــم رد وقبـــــــول

هـرچــه کنـدجـورنیست،ور تــوبنـــالی جفــــــاست

تیـــغ برآرازنیـــــــام، زهــربرافــــــکن بــه جـــام

کـــزقبـــــل ماقبــــــول، وزطـــــرف ما رضــاست

گـربنـــوازی به لــطف،وربــــگـــــــدازی به قـــهر

حــکم توبـرمـن روان ، زجــــــــــرتوبــرمـن رواست

هرکـــه به جــــــوررقـیب یـا بـــه جــــفای حبیـــب

عـــهد فــرامـــــوش کــند ، مـــدعی بیــــــوفاست

ســـــعدی ، ازاخــلاق دوست،هرچه برآیـــد،نکوست

گــوهمــه دشــنام گــــو،کــزلب شیــرین دعـــاست

عبید زاکانی

بی یارودل شکســـته ودورازدیارخویــش 

درمانــــده ایم عاجـزوحیـران به کارخویش

ازروزگـارهیــچ مـــرادی نیــــافتــــــیم

آزرده ایـــم لاجــرم  ازروزگارخویــــــش

نــه کاردل به کام ونه دلـدارسازگـــــــار

خونیـن دلـم زطـالع ناسازگـارخویـــــــش

بگـذارتاغــمم بکشـد،حــق به دست اوست

تاخــودچــراشـدم ازغمـــگسارخویـــــش

یکــدم قـرارنیست،دلم را زتاب عشــــــق

درآتــشم زدست دل بی قـرارخویــــــش

ازبـهرآنــکه میــزند،آبــی برآتــــــــشم

منت پـــذیرم ازمـژه ی سیل بارخویــــش

دیوانــه دل به عــشق سپاردعبیــــــدوار

عاقـــل به دست دل ندهـداختیـارخویـــش