مولوی(اثبات خدا)

یوسف کنــــعانیَــم، رویِ چوماهـــم گــواست

هیـــچ کس ازآفتـاب، خــط وگواهــی نخواست

سـروبلنــــدم تـــورا،راست نشانــــی دَهَــــم

راست تــرازسـروِقـد، نیست نشانـــی‌ِ راســـت

هسـت گـــــواهِ قــمر، چـستی وخـوبی وفـــرّ

شعــشعــهُِ اختـران، خـــط وگــواه وسَــماست

ای گل وگاــزارهـــا! کیست گــــــــواهِ شمــا؟

بوئـی که درمغـزهاست،رنــگی که درچشمهاست

عــقل اگرقاضیــست،کـوخـــــط ومـــــــنشورِاو؟

دیــدنِ پایانِ کــار، صبــرو وقـــــارو وفـــــاست

عشــــق اگرمحـــرم است،چیست نشـــانِ حـــرم؟

آنـــکه به جـزرویِ دوست، درنـــــظرِاوفنــــاست

عـــالمِ دون روسپیَــست،چیست نشـانــــــــیِ آن؟

آنــــکه حریفَـــش پیش و، آن دگــرش درقفــاست

چون کــــه به راهـش کند، آن به بــــرش درکشـد

بوســـــهُ او، نَـــز وفاست،خلـعتِ او، نَــزعـطاست

چیست نشانـــــــی اگر؟ هست جهانــــــــی دگـر

نـوشــــدنِ حالــــها، رفتـــنِ ایـن کهنــــه هاسـت

روزِنــــــوو شــــامِ نــو، بــــاغِ نــوو دامِ نــــــو

هـــرنَفَــــس اندیـشــه نو، نوخوشــی و نوغنـاست

نـو زِکـــجامی رســــد!؟ کهنـــــه کــجامـیـــرود!؟

گـــرنه ورایِ نـــظر، عــــــالم بی منتــــــــهاست

عــــــالم چـــــون آبِ جوَست، بستـه نمایـــدولیـــک

میــــرودو میــــرسد، نـو نــــوِاین ازکجــــــاســت؟

خامـــــوش ودیــگرمـگو، آنـــکه سخــن بایـــــدش

اصلِ سخـــن گوبجـــو، اصـــلِ سخــن شاهِ ماســـت

شــــاهِ شهــی بخشِ جان، مفخــــــر تبـــریزیـــــان

آنــــکه دراســـرارِعشـق، هم نفـــــسِ مصطــفاست