هوای ناشسته!

 دردا و حسرتا !

همنشین!

هوا ناشسته است، 

دیگر چه جای نشستن؟

بگذار، گام به گام، 

منزل به منزل برویم ...

موٌمنانه برویم ... تا 

سرزمین سبوح سحرگاهان، 

تا ساحل سرودهای سبکبار بیداران 

با تو هستم! 

درین شب آکنده از سکوت و سیاهی صرف

از من مخواه غزلی بسرایم

وقتی که شلیک مکرّر ضجه های دلآزار 

از پس ناله های نحیف ناامیدی 

از هر سوی آسمان بی ستاره 

همچون دایره ی میانی سیبل کمانداران 

به سر و روی ما، فرو نشسته اند

آری، از من مخواه برای تو 

ای مهراوه ی سایه شکن و نور گسترم

ترانه ی رفتن بسرایم! 

نه، نازنین 

بگذار امشبی را 

باران، به این آزار مستمر

با ترنم تکرارش پایان دهد 

باور کن! فرصت برای غزل گفتن

از درد دوری و رنج رفتن 

در سحرگاهان رویش روشنا 

گرچه سخت و صعب 

اما بیشتر و شیرین تر خواهد بود.

فروردین ۹۷ /م-باج