سرقت زنجیره ای ( جاذب نیکو )

 

بسکه به خود آمده ام دیده ام ، کودکی ام یکسـره دزدیده شـد 

جغجغه ام ، رو رو و گهواره ام ، گم شده بـا فرفره دزدیده شـد

مادر زیبـای اهـورایی ام ، در بغلـش بسـتر نیلـوفـری 

روحِ نوازشگر او در شبی ، با اجـل از پنجـره دزدیده شـد

تازه که خـود باوری آموختم ، چشـم به چشمان پـدر دوختـم 

خاطره ای مانده از او در دلم ، تا که همین خاطره دزدیده شـد

در به در از خـانه به بیـرون زدم ، تا که زیـارت کنم از بی کسی

نذر کنم ، باز شـود بخت و دل ، نذر من و مقبـره دزدیـده شـد

پُر شـدم از حیرت و افسردگی ، قبله در این چنبره دزدیده شد 

در عجبم در دلِ میدانِ شهر ، هر چه که شد پیکـره دزدیده شـد

شـاعر دنیای مجـازی شـدم واژه به واژه غـزلم شـعر نـو 

تیره نشـد بخت سـپیدم ولی ، هر غـزل باکره دزدیده شـد 

عاشق آن بوسـه و جادوگری ، سِـحر شـدم در تب گیسـوی او 

ریخته شد بر سـرم آوار غم ، عشق من از سـاحره دزدیده شـد

دست به اندام قلم می کشـم با هوسـی بیش تر از روز پیـش

تا بسـراید که هنوز عاشـقم ، از قلمم حنجـره دزدیده شـد

دخترکان شـاعر احساسی اند ، عاشـق هر شـعله و پروانگـی

رفتـه به ارباب جـراید خبـر ، شـاپرکی شـاعره دزدیده شـد

وای از این خلسـه که شد زندگی ، هر سره با ناسره دزدیده شد 

صلح و صفا رفته اگر از جـهان، با جدلی مسـخره دزدیده شـد

باز نشـد هر گِـره در آرزو ، از طرف کُنگِـره دزدیـده شـد!

صوت خوشی بود اگر در فضـا ، بر اثـر زنجـره دزدیده شـد

خسته از این سـرقت زنجیره ای ، باز به پـایان زمین دل خوشم

گر چه بگوید همه دنیا به من ، جاذبـه از دایـره دزدیده شـد

یواشکی بگو (جاذب نیکو)

خاتون مـن ، اِشـاره را ، یواشـکی بگو

اَسـرارِ قلبِ پـاره ، را ، یواشـکی بگـو 

فـریاد می کشـم ، که عزیـزی بـرای مـن

امّـا تـو این ، شـراره را ، یواشـکی بگو

من در تماسِ عشـقِ تـو پیـدا شـدم ، ولی 

گم کرده ام شـماره را ، یواشـکی بگـو

عاشـق شـدم ، بدونِ تـو ، خـوابم نمـی برد 

رویـا بپـوش و چـاره را ، یواشـکی بگـو

دسـتی ببر، به قـربت و تسـبیح و فـال مـن 

در گوش مـن اسـتخاره را ، یواشـکی بگو

من آسمانی ام ، به زمیـن ، دلخوشم نکـن 

آسـمانِ بـی سـتاره را ، یواشـکی بگـو

هـرگز به رَهـنِ شـب ندهی ، کُنـجِ سـینه را 

بـا عشـقم ایـن اِجـاره را ، یواشـکی بگـو

در هر دقیقـه ، حـادثـه تمـدید می شـود

دلشـوره ای دوبـاره را ، یواشـکی بگـو

دانـی که موش دارد ایـن دیـوارِ خانه مان

هر حرفِ بـی قواره را ، یواشـکی بگو

ما بار شیشـه می بریم از بیـنِ صخـره ها 

تشـویشِ سـنگِ خـاره را ، یواشـکی بگو

آبـی گذشـته از سَـرِ تاریـخِ زخـم ِ مـا

دردهـایِ این هِـزاره را ، یواشـکی بگو

جـاذب ، نگو ، کنایـه و ایهـامِ واژه را ! 

تفســیرِ اسـتعاره را ، یواشـکی بگـو

اِفشـا نکن که سـفره ی دل ، بـاز می شـود 

سـربسـته کن ، عصاره را ، یواشـکی بگو

دارد هُبـوط مـی کنـد اِنـگار ، آدمـی

این درد بـی کناره را ، یواشـکی بگـو

ســعدی( ساربان)

اﻯ ﺳاﺭﺑﺎﻥ ﺁﻫﺴـﺘﻪ ﺭﻭ ﮐﺂﺭﺍﻡ ﺟﺎﻧــﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  

ﻭﺍﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺑﺎﺧﻮﺩ دﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ​ﺍﻡ ﻣﻬﺠﻮﺭاﺯاﻭ ﺑﻴـﭽﺎﺭﻩ ﻭﺭﻧﺠﻮﺭاﺯ ﺍﻭ 

ﮔﻮﻳﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﺸﻰ ﺩﻭﺭاﺯﺍﻭدﺭاﺳﺘﺨﻮﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭفسون ﭘﻨهانﮐﻨﻢ ﺭﻳﺶ ﺩﺭﻭﻥ 

 ﭘﻨـﻬﺎﻥ ﻧﻤﻰ​ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧـﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﻣﺤﻤﻞ ﺑﺪﺍﺭ ﺍﻯ ﺳﺎﺭﻭﺍﻥ ﺗﻨدﻯ ﻣﮑﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ 

ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﻮﻳﻰ ﺭﻭﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  

 

اﻭمیﺭﻭﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﭼﺸﺎﻥ 

دیـﮕﺮﻣﭙﺮﺱ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺰ ﺩﻝ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 برﮔﺸﺖ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﮐـﺸﻢ ﺑﮕـﺬﺍﺷﺖ ﻋﻴﺶ ﻧﺎﺧﻮﺷﻢ 

 ﭼﻮﻥ ﻣﺠـﻤﺮﻯ ﭘﺮﺁﺗﺸـﻢ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺩﺧﺎﻧـﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫــﻤﻪ ﺑﻴـﺪﺍﺩ ﺍﻭ ﻭﻳـﻦ ﻋــﻬﺪ ﺑـﻰ​ﺑﻨــﻴﺎﺩ ﺍﻭ 

ﺩﺭ ﺳﻴــﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻳـــاﺩ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧـــﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

بـﺎﺯﺁﻯ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻤــﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﺍﻯ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴــﻦ 

 ﮐﺂﺷـﻮﺏ ﻭ ﻓﺮﻳاﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﺳﻤــﺎﻧﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮﻣﻰ​ﻧﻐﻨﻮﻡ ﻭ ﺍﻧـﺪﺭ ﺯﮐﺲ ﻣﻰ​ﻧﺸﻨﻮﻡ 

وﻳﻦ ﺭﻩ ﻧﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻰ​ﺭﻭﻡ ﮐﺰﮐﻒ ﻋﻨﺎﻧﻢ می رﻭﺩ 

 

 ﮔﻔـﺘﻢ ﺑﮕـﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﻞ ﭼـﻮﻥ ﺧــﺮ ﻓﺮﻭﻣـﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ 

 ﻭﻳــﻦ ﻧـﻴﺰ ﻧﺘــﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧـﻢ ﻣــﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺻــﺒﺮ ﺍﺯ ﻭﺻــﺎﻝ ﻳﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻟـﺪﺍﺭ ﻣﻦ 

ﮔــﺮ ﭼــﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﻫـﻢ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

  درﺭﻓــﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﮔﻮﻳﻨــﺪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﺳــﺨﻦ 

ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺳﻌـﺪﻯ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻻﻳﻖ ﻧﺒــﻮﺩ ﺍﻯ ﺑﻰ​ﻭﻓﺎ 

  ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﻤــﻴﺎﺭﻡ ﺟـﻔﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻓﻐـــﺎﻧﻢ ﻣـــﻰ​ﺭﻭﺩ 

ساسان مظهری ( یادش بخیر )

یادش بخیر آن روز ، روزی که با تو بودم 

روزی که غـصه ها را از روی دل زدودم 

یادش بخیر وقتی دستت به دست من بود 

وقتی که پیش رویت از عشق تو سرودم 

یادت میاید آن روز ، روزی که قول دادی 

باشی همیشه عشق و امیـ ـدِ بر وجودم  

 گفتم برای عشقت خوانــــم نماز حاجت 

بر عهد خود نمانــدی من باز در سجودم 

هرروز می نوشتــم میمــیرم ار نباشی 

رفتی و زنده هستم،ای کاش مرده بودم 

گـــفتی به عشق پاکم لایق نبوده ای تو

 امّا گـــمانم این است من لایقــت نبودم

 هرچــندکه با جفایت شکسته ای دلــم را 

عـشق تو لانه کرده در قلب و تار و پودم  

نقص کلام وحرفم برمن ببخش توای عشق 

در حال بغض و گریه من شعرم را سرودم