ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه

ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه

خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه

ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه

خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!

ســعدی( ساربان)

اﻯ ﺳاﺭﺑﺎﻥ ﺁﻫﺴـﺘﻪ ﺭﻭ ﮐﺂﺭﺍﻡ ﺟﺎﻧــﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  
ﻭﺍﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺑﺎﺧﻮﺩ دﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ​ﺍﻡ ﻣﻬﺠﻮﺭاﺯاﻭ ﺑﻴـﭽﺎﺭﻩ ﻭﺭﻧﺠﻮﺭاﺯ ﺍﻭ 
ﮔﻮﻳﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﺸﻰ ﺩﻭﺭاﺯﺍﻭدﺭاﺳﺘﺨﻮﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭفسون ﭘﻨهانﮐﻨﻢ ﺭﻳﺶ ﺩﺭﻭﻥ 
 ﭘﻨـﻬﺎﻥ ﻧﻤﻰ​ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧـﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
ﻣﺤﻤﻞ ﺑﺪﺍﺭ ﺍﻯ ﺳﺎﺭﻭﺍﻥ ﺗﻨدﻯ ﻣﮑﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ 
ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﻮﻳﻰ ﺭﻭﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  
 
اﻭمیﺭﻭﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﭼﺸﺎﻥ 
دیـﮕﺮﻣﭙﺮﺱ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺰ ﺩﻝ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
 برﮔﺸﺖ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﮐـﺸﻢ ﺑﮕـﺬﺍﺷﺖ ﻋﻴﺶ ﻧﺎﺧﻮﺷﻢ 
 ﭼﻮﻥ ﻣﺠـﻤﺮﻯ ﭘﺮﺁﺗﺸـﻢ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺩﺧﺎﻧـﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
 ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫــﻤﻪ ﺑﻴـﺪﺍﺩ ﺍﻭ ﻭﻳـﻦ ﻋــﻬﺪ ﺑـﻰ​ﺑﻨــﻴﺎﺩ ﺍﻭ 
ﺩﺭ ﺳﻴــﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻳـــاﺩ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧـــﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
بـﺎﺯﺁﻯ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻤــﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﺍﻯ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴــﻦ 
 ﮐﺂﺷـﻮﺏ ﻭ ﻓﺮﻳاﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﺳﻤــﺎﻧﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮﻣﻰ​ﻧﻐﻨﻮﻡ ﻭ ﺍﻧـﺪﺭ ﺯﮐﺲ ﻣﻰ​ﻧﺸﻨﻮﻡ 
وﻳﻦ ﺭﻩ ﻧﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻰ​ﺭﻭﻡ ﮐﺰﮐﻒ ﻋﻨﺎﻧﻢ می رﻭﺩ 
 
 ﮔﻔـﺘﻢ ﺑﮕـﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﻞ ﭼـﻮﻥ ﺧــﺮ ﻓﺮﻭﻣـﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ 
 ﻭﻳــﻦ ﻧـﻴﺰ ﻧﺘــﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧـﻢ ﻣــﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
 ﺻــﺒﺮ ﺍﺯ ﻭﺻــﺎﻝ ﻳﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻟـﺪﺍﺭ ﻣﻦ 
ﮔــﺮ ﭼــﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﻫـﻢ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
  درﺭﻓــﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﮔﻮﻳﻨــﺪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﺳــﺨﻦ 
ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 
 
 ﺳﻌـﺪﻯ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻻﻳﻖ ﻧﺒــﻮﺩ ﺍﻯ ﺑﻰ​ﻭﻓﺎ 
  ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﻤــﻴﺎﺭﻡ ﺟـﻔﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻓﻐـــﺎﻧﻢ ﻣـــﻰ​ﺭﻭﺩ