ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
آمار : 46743 بازدید
Powered by Blogsky
ســعدی( ساربان)
اﻯ ﺳاﺭﺑﺎﻥ ﺁﻫﺴـﺘﻪ ﺭﻭ ﮐﺂﺭﺍﻡ ﺟﺎﻧــﻢ ﻣﻰﺭﻭﺩ
ﻭﺍﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺑﺎﺧﻮﺩ دﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻢ ﻣﻰﺭﻭﺩ
ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﻣﻬﺠﻮﺭاﺯاﻭ ﺑﻴـﭽﺎﺭﻩ ﻭﺭﻧﺠﻮﺭاﺯ ﺍﻭ
ﮔﻮﻳﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﺸﻰ ﺩﻭﺭاﺯﺍﻭدﺭاﺳﺘﺨﻮﺍﻧم ﻣﻰﺭﻭﺩ
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭفسون ﭘﻨهانﮐﻨﻢ ﺭﻳﺶ ﺩﺭﻭﻥ
ﭘﻨـﻬﺎﻥ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧـﻢ ﻣﻰﺭﻭﺩ
ﻣﺤﻤﻞ ﺑﺪﺍﺭ ﺍﻯ ﺳﺎﺭﻭﺍﻥ ﺗﻨدﻯ ﻣﮑﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ
ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﻮﻳﻰ ﺭﻭﺍﻧم ﻣﻰﺭﻭﺩ
اﻭمیﺭﻭﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﭼﺸﺎﻥ
دیـﮕﺮﻣﭙﺮﺱ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺰ ﺩﻝ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻰﺭﻭﺩ
برﮔﺸﺖ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﮐـﺸﻢ ﺑﮕـﺬﺍﺷﺖ ﻋﻴﺶ ﻧﺎﺧﻮﺷﻢ
ﭼﻮﻥ ﻣﺠـﻤﺮﻯ ﭘﺮﺁﺗﺸـﻢ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺩﺧﺎﻧـﻢ ﻣـﻰﺭﻭﺩ
ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫــﻤﻪ ﺑﻴـﺪﺍﺩ ﺍﻭ ﻭﻳـﻦ ﻋــﻬﺪ ﺑـﻰﺑﻨــﻴﺎﺩ ﺍﻭ
ﺩﺭ ﺳﻴــﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻳـــاﺩ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧـــﻢ ﻣـﻰﺭﻭﺩ
بـﺎﺯﺁﻯ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻤــﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﺍﻯ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴــﻦ
ﮐﺂﺷـﻮﺏ ﻭ ﻓﺮﻳاﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﺳﻤــﺎﻧﻢ ﻣـﻰﺭﻭﺩ
ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮﻣﻰﻧﻐﻨﻮﻡ ﻭ ﺍﻧـﺪﺭ ﺯﮐﺲ ﻣﻰﻧﺸﻨﻮﻡ
وﻳﻦ ﺭﻩ ﻧﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﮐﺰﮐﻒ ﻋﻨﺎﻧﻢ می رﻭﺩ
ﮔﻔـﺘﻢ ﺑﮕـﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﻞ ﭼـﻮﻥ ﺧــﺮ ﻓﺮﻭﻣـﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ
ﻭﻳــﻦ ﻧـﻴﺰ ﻧﺘــﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧـﻢ ﻣــﻰﺭﻭﺩ
ﺻــﺒﺮ ﺍﺯ ﻭﺻــﺎﻝ ﻳﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻟـﺪﺍﺭ ﻣﻦ
ﮔــﺮ ﭼــﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﻫـﻢ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻣﻰﺭﻭﺩ
درﺭﻓــﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﮔﻮﻳﻨــﺪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﺳــﺨﻦ
ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻰﺭﻭﺩ
ﺳﻌـﺪﻯ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻻﻳﻖ ﻧﺒــﻮﺩ ﺍﻯ ﺑﻰﻭﻓﺎ
ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﻤــﻴﺎﺭﻡ ﺟـﻔﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻓﻐـــﺎﻧﻢ ﻣـــﻰﺭﻭﺩ
سعدی(هرکس به تماشایی...)
ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻰ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻳﻰ
ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨــﻆﻮﺭﻯ ﺧﺎﻃﺮﻧــرﻭﺩ ﺟﺎﻳﻰ
ﺑﺎ ﭼـــﺸﻢ ﻧﻤﻰﺑﻴــﻨﺪ ﻳﺎ ﺭﺍﻩ ﻧﻤـﻰﺩﺍﻧــــﺪ
ﻫﺮﮐـﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧـﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﻭﺍﻳــﻰ
دﻳﻮﺍﻧــﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺟﺎﻳـﻰ ﻧﻆﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺳﺖ
ﮐﺎﻥ ﺟﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧــﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﻧﺪﻳـﺸﻪ ﺩﺍﻧـﺎﻳــــﻰ
ﺍﻣـﻴﺪ ﺗﻮ ﺑﻴــﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻫﻤﻪ ﺍﻣــﻴﺪﻯ
ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺗﻮﺧﺎﻟﻰﮐﺮﺩﺍﺯﺳﺮﻫﻤﻪ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ
زﻳﺒﺎ ﻧﻨــﻤﺎﻳﺪ ﺳﺮﻭ ﺍﻧــﺪﺭ ﻧــﻆﺮ ﻋــﻘﻠﺶ
آﻥ ﮐﺶ ﻧـﻆﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻗﺎﻣـﺖ ﺯﻳــﺒﺎﻳﻰ
ﮔﻮﻳـــﻨﺪ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻋـﺸﻖ ﭼﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﻯ
ﮔﻮﻳـــﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻯ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﺑﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳــﻰ
زﻧــﻬﺎﺭ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫــﻢ ﮐﺰ ﮐﺸـﺘﻦ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﺩﻩ
ﺗﺎ ﺳﻴﺮﺗﺮﺕ ﺑﻴــﻨﻢ ﻳـﮏ ﻟﺤـــﻆﻪ ﻣﺪﺍﺭﺍﻳـﻰ
دﺭﭘﺎﺭﺱﮐﻪ ﺗﺎﺑﻮﺩﺳﺖ ﺍﺯﻭﻟــﻮﻟﻪﺁﺳﻮﺩﻩﺳﺖ
ﺑﻴـم است ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩاﺯﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﻏﻮﻏــﺎﻳﻰ
ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫــﻢ ﺑــﺮﺩ ﺍﻻ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺯﻟﻔﺖ
ﮔرﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﺎﺷـﺪ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻳﻐــــﻤﺎﻳﻰ
ﮔﻮﻳــﻨﺪ ﺗــﻤﻨﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑــﮑﻦ ﺳـﻌﺪﻯ
ﺟﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻤﻨﺎﻳﻰ