سعدی(هرکس به تماشایی...)

    ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻰ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻳﻰ 

  ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨــﻆﻮﺭﻯ ﺧﺎﻃﺮﻧــرﻭﺩ ﺟﺎﻳﻰ 

 

   ﺑﺎ ﭼـــﺸﻢ ﻧﻤﻰ​ﺑﻴــﻨﺪ ﻳﺎ ﺭﺍﻩ ﻧﻤـﻰ​ﺩﺍﻧــــﺪ 

  ﻫﺮﮐـﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧـﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﻭﺍﻳــﻰ 

 

  دﻳﻮﺍﻧــﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺟﺎﻳـﻰ ﻧﻆﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ​ﺳﺖ 

   ﮐﺎﻥ ﺟﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧــﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﻧﺪﻳـﺸﻪ ﺩﺍﻧـﺎﻳــــﻰ 

 

   ﺍﻣـﻴﺪ ﺗﻮ ﺑﻴــﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻫﻤﻪ ﺍﻣــﻴﺪﻯ 

     ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺗﻮﺧﺎﻟﻰﮐﺮﺩﺍﺯﺳﺮﻫﻤﻪ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ 

 

     زﻳﺒﺎ ﻧﻨــﻤﺎﻳﺪ ﺳﺮﻭ ﺍﻧــﺪﺭ ﻧــﻆﺮ ﻋــﻘﻠﺶ 

     آﻥ ﮐﺶ ﻧـﻆﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻗﺎﻣـﺖ ﺯﻳــﺒﺎﻳﻰ 

 

   ﮔﻮﻳـــﻨﺪ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻋـﺸﻖ ﭼﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﻯ 

   ﮔﻮﻳـــﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻯ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﺑﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳــﻰ 

 

    زﻧــﻬﺎﺭ ﻧﻤﻰ​ﺧﻮﺍﻫــﻢ ﮐﺰ ﮐﺸـﺘﻦ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﺩﻩ 

     ﺗﺎ ﺳﻴﺮﺗﺮﺕ ﺑﻴــﻨﻢ ﻳـﮏ ﻟﺤـــﻆﻪ ﻣﺪﺍﺭﺍﻳـﻰ 

 

     دﺭﭘﺎﺭﺱﮐﻪ ﺗﺎﺑﻮﺩﺳﺖ ﺍﺯﻭﻟــﻮﻟﻪﺁﺳﻮﺩﻩ​ﺳﺖ 

     ﺑﻴـم است ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩاﺯﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﻏﻮﻏــﺎﻳﻰ 

 

    ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫــﻢ ﺑــﺮﺩ ﺍﻻ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺯﻟﻔﺖ 

     ﮔرﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﺎﺷـﺪ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻳﻐــــﻤﺎﻳﻰ 

 

     ﮔﻮﻳــﻨﺪ ﺗــﻤﻨﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑــﮑﻦ ﺳـﻌﺪﻯ 

      ﺟﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻤﻨﺎﻳﻰ