صدایت میکنم

صدایت میکنم :  

از فرازبام هراس و غماخشم دل خمارآلوده ام! 

ازپشت پنجره های خیس خوابمرگهای غریب!

واز بلندای آسمان خالی از خیال خیل خسته دل!

تا بیایی... آری ...قدم رنجه کنی

و رطلی از شراب وشبنم آن رفته روزگاران  

برایم هدیه آوری! 

شاید وارهانیم از خوف شب شیون و شتا

وزین ازدحام صبوری کشنده!

از نان و عزت غیر بر جان و عرض خویش 

که نزیــبد مرا تاراج ابر باران زای آبرو

از آسمان تنگ این دیار 

وقتی در شرف خشت و آجر هر اثر 

مرا لبخندی از بزرگی، یادآور است 

که در اوج عزت ، اگر میبخشید 

از سر بی نیازی بود، 

نه برای پوشش جامه ی بزرگی!

که زار آیدش به تن! 

 صدایت میکنم ٫ آری 

 اما مانده ام که اگر بیایی !

 افسوس نگاهت را چه کسی تاب خجلت آورد!؟

 ثقل شرم تو را چگونه توانم بر این خمیده گردن کشید

 که مرا از نگاه خود، شرم از آینه، سالهاست!

 و چه دانی تو ؟ از ماجرای من و این دیار ناشناس

 که نفر به نفرشان را من از تولد تا گرسنگی

 از تولد تا حصر…

 و از تولد تا فراموشی!

 که نام و نان را به طوفانش سپرده اند! 

 به نام و بی نان میشناسم!

از کجا؟ نمیدانم !

شاید که از درد مشترک! 

ویا اشتراک خان و خمیازه و خیانت!

اما به هر صفت دیگر، سخت غریبه ام من

میان این قوم قرابت گریز! 

هنوز که هنوز است ...

 

چــشم تـو

می توانســتم اگـر

               ٱئیــــنه ای بگــذارم

                   مقابـل صـحرای چشم تو !

چـه محـشری می شـد،

             بــهار این دشـتِ خــمار

            ـ با ٱن خـورشــیدِ همیـشه ثابـت

            ـ و تیـغه های بلـندِ کوه پیرامون. 

ٱه، اگـر باران بگــیرد،

     بر این تــکه از بهـشت؛

           چـه جهنـــــمی می شـود،

                                     دلِ مــــن!.

                                        :

                                        :

ســعدی( ساربان)

اﻯ ﺳاﺭﺑﺎﻥ ﺁﻫﺴـﺘﻪ ﺭﻭ ﮐﺂﺭﺍﻡ ﺟﺎﻧــﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  

ﻭﺍﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺑﺎﺧﻮﺩ دﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ​ﺍﻡ ﻣﻬﺠﻮﺭاﺯاﻭ ﺑﻴـﭽﺎﺭﻩ ﻭﺭﻧﺠﻮﺭاﺯ ﺍﻭ 

ﮔﻮﻳﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﺸﻰ ﺩﻭﺭاﺯﺍﻭدﺭاﺳﺘﺨﻮﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭفسون ﭘﻨهانﮐﻨﻢ ﺭﻳﺶ ﺩﺭﻭﻥ 

 ﭘﻨـﻬﺎﻥ ﻧﻤﻰ​ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧـﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﻣﺤﻤﻞ ﺑﺪﺍﺭ ﺍﻯ ﺳﺎﺭﻭﺍﻥ ﺗﻨدﻯ ﻣﮑﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ 

ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﻮﻳﻰ ﺭﻭﺍﻧم ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ  

 

اﻭمیﺭﻭﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﺸﺎﻥ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﭼﺸﺎﻥ 

دیـﮕﺮﻣﭙﺮﺱ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺰ ﺩﻝ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 برﮔﺸﺖ ﻳﺎﺭ ﺳﺮﮐـﺸﻢ ﺑﮕـﺬﺍﺷﺖ ﻋﻴﺶ ﻧﺎﺧﻮﺷﻢ 

 ﭼﻮﻥ ﻣﺠـﻤﺮﻯ ﭘﺮﺁﺗﺸـﻢ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺩﺧﺎﻧـﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫــﻤﻪ ﺑﻴـﺪﺍﺩ ﺍﻭ ﻭﻳـﻦ ﻋــﻬﺪ ﺑـﻰ​ﺑﻨــﻴﺎﺩ ﺍﻭ 

ﺩﺭ ﺳﻴــﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻳـــاﺩ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧـــﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

بـﺎﺯﺁﻯ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻤــﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﺍﻯ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴــﻦ 

 ﮐﺂﺷـﻮﺏ ﻭ ﻓﺮﻳاﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﺳﻤــﺎﻧﻢ ﻣـﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

ﺷﺐ ﺗﺎ ﺳﺤﺮﻣﻰ​ﻧﻐﻨﻮﻡ ﻭ ﺍﻧـﺪﺭ ﺯﮐﺲ ﻣﻰ​ﻧﺸﻨﻮﻡ 

وﻳﻦ ﺭﻩ ﻧﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﻣﻰ​ﺭﻭﻡ ﮐﺰﮐﻒ ﻋﻨﺎﻧﻢ می رﻭﺩ 

 

 ﮔﻔـﺘﻢ ﺑﮕـﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺑﻞ ﭼـﻮﻥ ﺧــﺮ ﻓﺮﻭﻣـﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ 

 ﻭﻳــﻦ ﻧـﻴﺰ ﻧﺘــﻮﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧـﻢ ﻣــﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺻــﺒﺮ ﺍﺯ ﻭﺻــﺎﻝ ﻳﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻟـﺪﺍﺭ ﻣﻦ 

ﮔــﺮ ﭼــﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎﺭ ﻣﻦ ﻫـﻢ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

  درﺭﻓــﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﮔﻮﻳﻨــﺪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﻰ ﺳــﺨﻦ 

ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺸـﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻰ​ﺭﻭﺩ 

 

 ﺳﻌـﺪﻯ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻻﻳﻖ ﻧﺒــﻮﺩ ﺍﻯ ﺑﻰ​ﻭﻓﺎ 

  ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﻤــﻴﺎﺭﻡ ﺟـﻔﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻓﻐـــﺎﻧﻢ ﻣـــﻰ​ﺭﻭﺩ 

ســــتاره ها (ترانـــه)

 شب شــدوبــازستـاره ها،کفــریْ ازســرگــذشـتِ مـا 

 زارونـــزارْمـــانــدن ازایـــن،بـازیِ سـرنــوشـتِ مــا  

 آن بالا هـــرروزمــیبینند، چــی برســرِهـم میـــآریــم 

 خــیانت میـکنیم میــگیم، ایــن هــم لطـف وگذشتِ مـا 

 یــامـــیزاریــم همــدیــگه را مــــیانِ باتــــلاقِ دروغ 

 آنـــگاه میـــخوایـْم باورکــنن،ایـن عــــملِ پَلَـشتِ مـا 

  زیــــرِپــایِ آدمـــها را ،بـس راحــت خالـــی میـکنیم 

  انــگاردکان واکـرده ایـم، امــــروزاوّلــین دشـتِ مــا 

  گویـــا هـــرآدمـــی داره، ســــتاره ای درآســـمان 

  حـالا مــاروپــونــه شدیـــم،واشــده بدجــورمشتِ ما 

  طــوفــانِ پســتی ها کنــون،میــخوردبـرمـا آنچــنان 

  آلـوده کــرده هـــم بــرون، هــم آن درونِ زشـتِ مـا 

  ســتاره ها با رقــص نور،به شـــادی دعــوت میــکنند 

  نمـــیدونــن تبـــدیل شــده،به دردوغــم هـرخشتِ ما 

  ازپـــسِ یـک عصــــیانِ مـا، وزپــــیِ بازْ آدم شـــدن 

  بـه قــصدِ رجـعت آمـدیـم، کــو فرجــامِ بــازگشـتِ ما 

  رودخونــه هــرچـند دورباشــه،حتـی خیلی دورترازدور 

  بازهـــم به دریـــامیـرســه،چون بــه خـدا سرشتِ مـا 

  خـــدایا ازتـــومــددی، شـایــدبــرگردیـم اصــلِ خـود 

  بِبَـــرتُـــوجــــاده یِ جنـت،پـــرکــن ازمـا بهشــتِ ما!