ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
مولوی(اثبات خدا)
یوسف کنــــعانیَــم، رویِ چوماهـــم گــواست
هیـــچ کس ازآفتـاب، خــط وگواهــی نخواست
سـروبلنــــدم تـــورا،راست نشانــــی دَهَــــم
راست تــرازسـروِقـد، نیست نشانـــی‌ِ راســـت
هسـت گـــــواهِ قــمر، چـستی وخـوبی وفـــرّ
شعــشعــهُِ اختـران، خـــط وگــواه وسَــماست
ای گل وگاــزارهـــا! کیست گــــــــواهِ شمــا؟
بوئـی که درمغـزهاست،رنــگی که درچشمهاست
عــقل اگرقاضیــست،کـوخـــــط ومـــــــنشورِاو؟
دیــدنِ پایانِ کــار، صبــرو وقـــــارو وفـــــاست
عشــــق اگرمحـــرم است،چیست نشـــانِ حـــرم؟
آنـــکه به جـزرویِ دوست، درنـــــظرِاوفنــــاست
عـــالمِ دون روسپیَــست،چیست نشـانــــــــیِ آن؟
آنــــکه حریفَـــش پیش و، آن دگــرش درقفــاست
چون کــــه به راهـش کند، آن به بــــرش درکشـد
بوســـــهُ او، نَـــز وفاست،خلـعتِ او، نَــزعـطاست
چیست نشانـــــــی اگر؟ هست جهانــــــــی دگـر
نـوشــــدنِ حالــــها، رفتـــنِ ایـن کهنــــه هاسـت
روزِنــــــوو شــــامِ نــو، بــــاغِ نــوو دامِ نــــــو
هـــرنَفَــــس اندیـشــه نو، نوخوشــی و نوغنـاست
نـو زِکـــجامی رســــد!؟ کهنـــــه کــجامـیـــرود!؟
گـــرنه ورایِ نـــظر، عــــــالم بی منتــــــــهاست
عــــــالم چـــــون آبِ جوَست، بستـه نمایـــدولیـــک
میــــرودو میــــرسد، نـو نــــوِاین ازکجــــــاســت؟
خامـــــوش ودیــگرمـگو، آنـــکه سخــن بایـــــدش
اصلِ سخـــن گوبجـــو، اصـــلِ سخــن شاهِ ماســـت
شــــاهِ شهــی بخشِ جان، مفخــــــر تبـــریزیـــــان
آنــــکه دراســـرارِعشـق، هم نفـــــسِ مصطــفاست
حکایت من باتو
وقــتی نیســتی، ستاره ها نمیدهنـد،تـن به تباهـــی !
وچـــونکه مدام دیـرمیرسی،
فرداشب بازمنم و ستــاره های تکـــراری
ازبس به جــاده ی شب ناآشــنائـی!
میشود آیالخــــتی کمتر باآئینــه بمانی!
آری تــودیـرمی آمدی! من دیــرمی رفـتم!
تا مـن تنــهاباشـم ،تاتــوتنــهانمـــانی!
اکــنون اما ایـن منم ،
همان بهـارسوگـوار
کــه نسیم برفرازش وشبنم برفـرودش،
باشـرم عابـری گم کـرده راه،
با بی اعتمادی مفرط
میگـــذرند!
وحسرت من آن روزگاریست ،که بی آب وآئینه،
بی نظاره ی رویــش گلـی،
بی تماشـای افق آفــتابی پائیزی
کـه چــون رفـتن جان ازبــدن
دگـرباربامنظــرگاه شکوهمنــد شفق
احــیاء میشودبه تولـــدی دوبــاره
سترون گـــذشت.
ایــنک توبــرو تامــن حصیرخــوابم رامیان دومــوج
درتقـاطع دواقیانــوس بگســـــترانم
تا بــه فریادکمکی ازدوردست،
برمــوج خوابــم بــتازم
وآرامـــش رابه دریابازآورم
عبید زاکانی
پنــد دانایان نســازد،عاشــق دیوانــه را
لاابالــی کی پسندد،مردم فــرزانـــه را
مادمـاغ آشفتــگان،ازدین ودنیـا فارغیــم
رغــبت مسـجد نباشد،خادم بتــخانـــه را
مـدعی گو،وعـظ کمترگوی ومغزمامبـر
تابـه کـی شایـدشنیدن،آخـراین افسانه را
هرکسی ازسوزدل آگاه باشدهمچوشمـع
منع هــرگزچون کند؟ازسوختن پروانـه را
دل چه ارزد؟گـرنباشدشوق دلداری دراو
بی وجـودگنـج،قیمت کی بودویرانـــه را
ساقــیاتاکی نشینی!جـام جان افـــزابیـار
تازســربیرون کنـیم،این کـبرسالوسانه را
بعـدازاین جزعاشــقی کاری نیایدازعبیــد
عاقـــلان معذورمیــدارید این دیوانـــه را
سکـــــوت
ســـکوت، ســکوت، ســکـوت!
ازبـس سـکوت ! زیادبــرده ام گویی که میتـوان
بسیاربلنــدوبافـــریادتفــکرواندیــشه کرد!
- هیــس!چـه میخواهــی بگوئــی؟
چـه میخـــواهی بیندیشــی؟ حـواست کجاست؟
جــوانب ، اطــراف، همســایه، صنــدلی کناری، پسـرعمو،
دخــتردائی، ایــن برادر، آن خواهــر!گــوش چپ من ، چشــم راست تو!
پس هرکس که می شنودوهرکس که می بیند!
تــوبگو،بااین بگیروبکش ، میتــوان اندیشــید؟ میتــوان باخــود حرف زد؟
- معــــلوم است که خیــر، مــگر دیوانــه ای!؟ آمدوفردا روزی زبانت
ازسرعداوت ویابرای پیشرفت خویش هرچه را گفتی ، بی کم وکاست
وحتی افزون برآنچه اصلانمیدانی ، گفت ، کافیست قولی گرفته باشد!
میپذیرم ، چه توانم بدوگفت ؟ خواهدم گفت به خاطرخودکه بسیاردوست
میدارمت چیزی ازسرمصلحت گفتم ، طلبکاریش بماند!
اما بااین اوضاع بازمن میتوانم، چون چندصباحی است ، یافته ام چاره ی
این کاربس خطرنــاک را
شرمسارم اما ، ازگفـــتن به شمـا!میــدانی که باجانــم نتوانـم بازی کرد
ولـی همینـــکه خبردادم کــه راهــی هست خود شهامــتی میطلــبید
که شاید صـرفأازچــومنی برآیــد!
- آری آری،حق باشماست! که گر به جای تو بودم شاید همین اندازه
نیزخطرنمیکردم، تو همیشه بی محابا زیستی! خوب میدانم !
آری اینچنین شد که بنده ی خدا رفت تا بلکه باتلاش فراوان
وتقــلا ی وافر ، شاید بیابد راهـــی را که من روزی یافتــم،
اما طفلـــکی نمیدانـست کــه من اساسأ فـــکروانـدیشــه را مدتهاست
به صنــــدوق زبالـه انداختـــه ام
وکسی نمیـــداند ، ازکجابداند!
چه اندازه راحت وبی دردســر شده ام !
وچــه آسان آرامـــش واقعی رایافتـه ام!
حیف که شهامت اعــلام آن را هنـوز پیدا نکرده ام !
تا مردم عاقل وزیرک نیز ازآن بهــره ای بگـــیرند !
مگر توفیرمیکند آزادی چگونه باشد؟
چه آزادی اندیشه وچه آزاد ازاندیشه !!
آزادی ، آزادی است!!