عماد خراسانی (گرچه مستیم)

گرچـــه مستیم وخرابــیم چـوشبـــهای دگـر

بازکن ســـاقی مجــلس, سرمینــای دگــــر

امشبی راکـــه درآنــیم،غنیــمت شمــریـــم

شایــــدای جـان ! نرسیـــدیم به فردای دگر 

مستِ مســتم مشـــکن قدرخودای پنجــهٔ غم

من به میخانــــه ام امشب توبـروجـــای دگـر

چه به میخانـــه چه محــراب حرامـــم باشـــد

گــربه جز عـــشق توام، هست تمنـــای دگـر

تا روم ازپـــیِ یــارِدگــــری می بایــــــــد 

جـزدلِ مــــن دلـی وجـــزتو دلآرای دگـــــر

نشنیـــده است گلــی بوی تو ای غنچـــهٔ ناز

بـــوده ام ورنـه بسـی همــدم گلــهای دگـر

توسیــه چشـــم چوآیٔـی به تماشـــای چمـن 

نگــــذاری به کسی، چشــم تماشـــای دگر

باده پیــــش آرکه رفتند ازایـن مکــــتب راز

اوســـــتادان کــه فزودند، معــــمّای دگــر

این قفــــس رانـبود، روزنــی ای مرغ پریش

آرزوساخــــته بسـتانِ طـــــرب زای دگـــــر

گـربهشـــتی است رخ تست،نـــگارا کـه درآن

میــــــتوان کردبه هـرلحــــظه تماشــای دگر

ازتــوزیــباصـــنم،اینــقدرجفا زیــــــبا نیـست

گــــیرم این دل نــتوان داد بـــه زیـــبای دگر

مــی فروشــان همــه دانــند،عــــمادا که بود

عاشـــــقان راحـرم ودیــرو کلیــــسای دگًـــر

عبید زاکانی

بادصــبا جیب سمــن بـرگــشاد

غلــغل بلـبل به چمـن درفتـــاد

زنــده کند،مـرده ی صدسالـه را

بادچــوبرگل گـــذرد ، بامـــداد

زمـزمه ی مـرغ سحـرخوان شنو

تانـــکنی نغمـه ی داود، یـــــاد

موسـم عیش است،غنیــمت شمار

هــرز مده عمـروجوانــی،به بـاد

وقـت به افسوس ، نشایــدگذشت

جام مــی ازدست،نــبایدنــــــهاد

تابتــوان خـاطــرخود،شـــــاددار

نیـست براین ،یـک دونفـس اعتماد

خـاک همـان است کــه بربـــادداد

تخت سلیــمان و سریـــرقـــــباد

چـرخ همـان است که برخاک ریخت

خـون سیــاوش وسـرکیـــقبــــاد

انـــدوه دنیا بــــگذار ای عبـــــید

تابتـــوان زیست،یکـی لحـــظه شاد

عبید زاکانی

پنــد دانایان نســازد،عاشــق دیوانــه را

لاابالــی کی پسندد،مردم فــرزانـــه را

مادمـاغ آشفتــگان،ازدین ودنیـا فارغیــم

رغــبت مسـجد نباشد،خادم بتــخانـــه را

مـدعی گو،وعـظ کمترگوی ومغزمامبـر

تابـه کـی شایـدشنیدن،آخـراین افسانه را

هرکسی ازسوزدل آگاه باشدهمچوشمـع

منع هــرگزچون کند؟ازسوختن پروانـه را

دل چه ارزد؟گـرنباشدشوق دلداری دراو

بی وجـودگنـج،قیمت کی بودویرانـــه را

ساقــیاتاکی نشینی!جـام جان افـــزابیـار

تازســربیرون کنـیم،این کـبرسالوسانه را

بعـدازاین جزعاشــقی کاری نیایدازعبیــد

عاقـــلان معذورمیــدارید این دیوانـــه را

رهی معیری (سوزد مرا... )

ساقــی بده پیــمانه ای ، زان مـی که بی خویــشم کـند

بـرحسن شورانگــیز تو، عاشـق ترازپیـــــــــشم کنــد

زان مــی که درشبهـای غم ،بــاردفروغ صبــــــــــحدم

غافــل کـندازبیــش وکـم ،فــارغ زتشـویـــشم کنـــــد

نــورسـحرگاهــی دهــد ،فیــضی که میخواهـی دهـــد

بامسـکنــت شاهـــی دهد، سلــطان درویـــشم کنــــد

سـوزدمــرا سـازدمـرا ، درآتــــــش اندازد مـــــــــرا

وز مــــن رهاســازدمـرا ، بیگانـــه ازخویـــشم کنـــــد

بســتان تو ای ســروسهـی ، سـودای مســتی از رهـی

یغــما کنـــداندیــــشه را ، دوراز بداندیـــــــشم کنـــد