صدایت میکنم

صدایت میکنم :  

از فرازبام هراس و غماخشم دل خمارآلوده ام! 

ازپشت پنجره های خیس خوابمرگهای غریب!

واز بلندای آسمان خالی از خیال خیل خسته دل!

تا بیایی... آری ...قدم رنجه کنی

و رطلی از شراب وشبنم آن رفته روزگاران  

برایم هدیه آوری! 

شاید وارهانیم از خوف شب شیون و شتا

وزین ازدحام صبوری کشنده!

از نان و عزت غیر بر جان و عرض خویش 

که نزیــبد مرا تاراج ابر باران زای آبرو

از آسمان تنگ این دیار 

وقتی در شرف خشت و آجر هر اثر 

مرا لبخندی از بزرگی، یادآور است 

که در اوج عزت ، اگر میبخشید 

از سر بی نیازی بود، 

نه برای پوشش جامه ی بزرگی!

که زار آیدش به تن! 

 صدایت میکنم ٫ آری 

 اما مانده ام که اگر بیایی !

 افسوس نگاهت را چه کسی تاب خجلت آورد!؟

 ثقل شرم تو را چگونه توانم بر این خمیده گردن کشید

 که مرا از نگاه خود، شرم از آینه، سالهاست!

 و چه دانی تو ؟ از ماجرای من و این دیار ناشناس

 که نفر به نفرشان را من از تولد تا گرسنگی

 از تولد تا حصر…

 و از تولد تا فراموشی!

 که نام و نان را به طوفانش سپرده اند! 

 به نام و بی نان میشناسم!

از کجا؟ نمیدانم !

شاید که از درد مشترک! 

ویا اشتراک خان و خمیازه و خیانت!

اما به هر صفت دیگر، سخت غریبه ام من

میان این قوم قرابت گریز! 

هنوز که هنوز است ...

 

سعدی(هرکس به تماشایی...)

    ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻰ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻳﻰ 

  ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨــﻆﻮﺭﻯ ﺧﺎﻃﺮﻧــرﻭﺩ ﺟﺎﻳﻰ 

 

   ﺑﺎ ﭼـــﺸﻢ ﻧﻤﻰ​ﺑﻴــﻨﺪ ﻳﺎ ﺭﺍﻩ ﻧﻤـﻰ​ﺩﺍﻧــــﺪ 

  ﻫﺮﮐـﻮ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧـﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﻭﺍﻳــﻰ 

 

  دﻳﻮﺍﻧــﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺟﺎﻳـﻰ ﻧﻆﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ​ﺳﺖ 

   ﮐﺎﻥ ﺟﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧــﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﻧﺪﻳـﺸﻪ ﺩﺍﻧـﺎﻳــــﻰ 

 

   ﺍﻣـﻴﺪ ﺗﻮ ﺑﻴــﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻫﻤﻪ ﺍﻣــﻴﺪﻯ 

     ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺗﻮﺧﺎﻟﻰﮐﺮﺩﺍﺯﺳﺮﻫﻤﻪ ﺳﻮﺩﺍﻳﻰ 

 

     زﻳﺒﺎ ﻧﻨــﻤﺎﻳﺪ ﺳﺮﻭ ﺍﻧــﺪﺭ ﻧــﻆﺮ ﻋــﻘﻠﺶ 

     آﻥ ﮐﺶ ﻧـﻆﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻗﺎﻣـﺖ ﺯﻳــﺒﺎﻳﻰ 

 

   ﮔﻮﻳـــﻨﺪ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻋـﺸﻖ ﭼﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﻯ 

   ﮔﻮﻳـــﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻯ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﺑﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻳــﻰ 

 

    زﻧــﻬﺎﺭ ﻧﻤﻰ​ﺧﻮﺍﻫــﻢ ﮐﺰ ﮐﺸـﺘﻦ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﺩﻩ 

     ﺗﺎ ﺳﻴﺮﺗﺮﺕ ﺑﻴــﻨﻢ ﻳـﮏ ﻟﺤـــﻆﻪ ﻣﺪﺍﺭﺍﻳـﻰ 

 

     دﺭﭘﺎﺭﺱﮐﻪ ﺗﺎﺑﻮﺩﺳﺖ ﺍﺯﻭﻟــﻮﻟﻪﺁﺳﻮﺩﻩ​ﺳﺖ 

     ﺑﻴـم است ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩاﺯﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﻏﻮﻏــﺎﻳﻰ 

 

    ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫــﻢ ﺑــﺮﺩ ﺍﻻ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺯﻟﻔﺖ 

     ﮔرﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﺎﺷـﺪ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻳﻐــــﻤﺎﻳﻰ 

 

     ﮔﻮﻳــﻨﺪ ﺗــﻤﻨﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑــﮑﻦ ﺳـﻌﺪﻯ 

      ﺟﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻤﻨﺎﻳﻰ 

تــوصــیه به خویش!

درایــن روزگارِمسـت و لایعــقل، خــــودنـــگــهدار باش! 

فـارغ ازســراب و مســتیِ قــدرت، خـــدمتــگزار بـــاش 

وقــتی درگــرفــت طـوفــانِ تــزویــرو تنـــدریــزِ ریـــا 

یــاد آور آنکــه را تــو جانشیــنـی؟ پس درسـت کاربــاش

چــون بــودی در جمــعِ خـارج نــوازان، سـازِ کــوک بـزن 

سبـکبال بگــذر از گــریــوه یِ غیبـت، عیب پوشِ یـار باش ‌‌

خــون داریــم بـه دل و خندانــیم به لب، زان رو که هستـیم 

شاهــدانِ عـسرِ مردمــانِ خـویش، تــو چـون بــهار بــاش 

بیـــزاری از خـــیلِ خــوشــگذران را، آذیـــنِ جـــان کــن 

امّــا گــذرانِ خــوش را بــه اقــرار، سپاســگـزار بـــاش 

بــــرای گـــــذارِ محنـــت داران از گـــــذرگـاهِ رنــــــج 

هنــگامِ هـــجومِ امــواجِ انـــــدوه، تـو بـی گـــدار بــاش 

بنــگر دراحــوالِ تــــهی افــکاران، خـــود بـــزرگ بیــنان 

گـرچــه داده لــــم بــر جــایِ بـــزرگان، تو ســزاوار باش 

درشــگفـتم! چــرا ایـن قــــوم زیـــرک ، افــــتاده چنــین

در فتـنه یِ فـایـده ، فــتراقِ قـرعــه، در قـــید کــاربــاش

تـــونمـــیدانی!

تونمیـــدانی

احسـاسم چنین میـــگویـدبـه مــن!

تــوشــایدهــیچ نمــــیدانی!

اگــرچــه باورش چــون باورِبشقاب پــرنده ای سخت باشــد!

بـه راســتی ازکــجا بدانـــــی!

ـ بـرایِ نبـــودنت ،

ـ بـرایِ جایِ خالـیِ گلِ نیـــلوفریِ وجودت،

  درکــنارِ پنــجره یِ زمخـت وگلــدانِ خالــیِ پیــکرِمــن ،

ـ بـرای نشنــیدنِ حـریـرِ آوایِ احــیاگـرت ،

  وقــتی به طـرحِ عمــیق وتــنِ بــراقِ کاشیـــهای آشــپزخانــه، 

  چــون پـرنــده ای سبــکبال فرودآمــده ونام مـرا میـــخوانـد...

ـ بـرایِ غیبـتِ نازک آرایِ شــیواو شـــیدایِ چون شــبدرِتنـت،

  کـه درمــیانِ تن پــوشِ ژرژتِ بیـــرنـگ و ِبلــند 

   ودرمـــقابلِ دیــدگان ِمتعـجب وبــی باورِمــن، 

  داردبـرمیــگیـرد،غـــبارازمــیزومــبلِ خــانه ای 

  کــه اکــنون مــتعلق به من وتــوست .

ـ برایِ لحــظاتِ ناب وبی تـــکراری که مـن ســنگِ صــبورِتــوشــوم 

  وتـــوتکـــیه برشـانـه یِ مـن ازدغــدغه هایت ،

   آنـــقدرمیــگوئـی ،تـــاازهـرچـه نـــگرانی ودلشـــوره، 

   چـــون دنــیا ازحـوصــله، خـــالی گردی.

ـ بـرای خــرامان راه رفتنـت چـــون کبک درسیـــنه مالِ کـوه،

   آن زمان که قراراست با مادرت جائــی بروی

   وگفــته ای: بایـدغــذایِ مراکــه ازپــیِ کاری سخت به خانـه میآیم،

    ابــتدا آماده کنــی!.

ـ بــرایِ تفاوتِ قه قهــهًِ خنـده ات ،وقتی درمــیانِ دوسـتانِ مدعویت، 

  کــه نمیــداننـد من ازفــرطِ خســتگی دراتاقــم، خودرابـه خواب زده ام،

   ازآن حــرفـها! مـــیگوئی که احتـــمالِ شکی نمانـده باشد.

ـ بـرای ناشــیانه پنــهان کردنِ شـادیِ عریانت، 

  آن وقت که قراراست برای مسافرت

  به جائی که دوست داشــته ای میــخواهــیم بـرویـم.

ـ برای اخـــمِ تصـنعـیّت وچـون کودکان روبرگرداندنـت، 

  تانـشان دهــی شـبِ گـذشــته به بهانــه یِ خســتگی،

  بــه احساست بی توجــه بوده وبی خیالِ مشـکلاتِ امروزت،

   خودرابــه خوابِ خــوشِ غفـلت زده ام!

ـ بـرای شیـطنت هایت ورنــدیِ اعتراف نکرده ات ،

  وقــتی گوشــیم را کنــترل میــکنی واصــرارداری من باورت کــنم .

ـ بـرای بهــانه هایِ واهـیت،کــه ابـتدا به وهـــمم میــکشد

  وبــعدازکــمی تأمل،درمــیابـم که ای دلِ غافــل ! 

  حــکایـت چیزِ دیــگری اسـت کــه گفــتن نـتوانــی ونتـــوانم،

  ولی لاجــرم بایــد راهــی بــجویم تاکوتــاه بیـائــی تــو!

ـ ویابــرایِ لبــخندِبی رنــگت،کــه ازپسِ تـقـــلایِ وافــرِمن،

  وتبــدیلِ خودبه ملیجــکی شیرین کار، 

  پایانــی است خــوش ،برقـــهروعــتابِ چــندساعـته یِ تو!

ـ وسرانــجام بـرایِ نبـودنـت در صــدها اتفاقِ خوب وبـدِدیــگر...

چــه میــکشم؟ چــه حالــی دارم؟

وباچــه تمـــنائی ازخــدا،طلــبت میــکنم؟

ودرایـــن گــذرِ روزان وشــبانِ تـــکرار،

وتـــکرارِهــزاران اینــچنین روٌیــا،

چــه بایــدگفـــتن بـه ایــن قـــلبِ نــزاروپـــلاســیده،

کــه هـنــوز هــم، چــشم به آســمانِ کویـــرْ ازیــادبـرده، 

داردمـــدام،بــــه امـــیدِبارانِ مـــهرِبـــی مــنت 

وبـــهارانی که ازپَـــیَش بی تردید خواهــندآمــد!

امّـا تــونمـــیدانی! نمــی خواهــی بدانــی!

واصـــلأ چـــه نیـازی به دانســـتن داریــد!

این گونــه ای ناشناخته برای شما ازعشــق ودوست داشــتن اسـت!

کــه فاصــله راواحــترام را باسرکوب قلبش رعایت میــکند!

چون حفــظ این فاصــله، اجازه ی قدم جلوگذاشــتن رانمیـدهد!

پس این نه عشــق، نه دوست داشتن، بلــکه...

ایـــن روٌیــاهـای طبــقه یِ اجتـــمائیِ مــن اسـت!  

ســهمِ تعــیین شــده یِ ازلــیِ من وماسـت!

ایــن تقــدیرِماســت!

سـرنوشــتی که به انــدازه یِ ارزشِ ماسـت پیـشِ خدایمان!

کــم یازیــاد ! قانعـــیم!

میــتوانسـت ایـن هــم نباشــد!!

آخــرفاصـــله یِ ماوشـــما ،همــین انــدازه اسـت!

.