ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!
ایـــــن خـــــام ره نرفتــــــــه
خفتــــه خــبرندارد ســـردرکـــنارجانـان! کــه ایـن شـب درازباشــددرچــــشم پاسبانــان!درباره من
یکی ازابناء بشرکه هنوزدرسی سال گذشته مانده! بااینکه انحطاط اخلاقی جامعه ازجمله تزویروریاونان به نرخ روزخوردن اطرافیان را
هرروزمی بیند،امامعلوم نیست چرانمی خواهد این واقعیت هاراباورکند،تاجاییکه بارهاازاین افرادضربه خورده است!
غیرازسادگی واعتمادبه همه،تنهامیتوان گفت آدمی پرازاشتباه وکاملابی توجه به مادیات،مگربه اندازه ی پوشیدن خوب وخوردن اندک!
ادامه...
چشمه ی عمرمـــن
چشـمه ی عــمرمن جوشید...
درظهرگاهِ روزی گــــرم...
درمـــیانه یِ تابســـتان
ازدامــــنِ کــــوه
خاطـــرم نیــست ولــی
بســـیارشنـــیده ام
از زلالــی وپاکــی وخنــکایِ خاکِ آن
ازاهــــالی انـــبوه
چشـــمه روان شــد
هـــمه بـــیراهـه بــود
فرصــت مانـــدن نداشـت
ازدنـــیائـی ناشناس آمـــده بـود
لابــدش بـهرکاری،
نــیل به هــدفی، انـــجام رسالــتی
اما اول راه رفــتن
بردوشـش افــتاد،
کولــه باری ازغــم وانـــدوه
بارش سنــگین وسنـــگین ترمیـــشد!
راهــش به هــرقـدم سخـت تر
دوراهیــــها افــزون تر
نشانـــه ها ونـــمادهای راهنـــما کمـــتر
ســـدها وحاشــیه های پرزرق وبــرق،
به هــرگام فــزون تر
زیـن سبـب ازهمـــه عامـــلان بســـتوه
اما چــاره نبــود، چــقدرراه وچــقدررفــتن!
چــقدربــردوش، این کوله راکشــیدن!
چـــقدربه حاشیــه های گاه زیبای
این جاده بی توجــه بودن!
چـه زمان ازحرکت ایســتادن
ودرسایــه سار درخــتی آرمــیدن!
چـه مــقدارظلم وجــورکشسـدن ،دم برنیاوردن!
چـه انــدازه بی عدالتــی ,نظاره کردن !
وبه دسـتان خالی خــود نظرانــداختن!
چشــمه پراز شنهای ریزودرشت ورنگارنگ سوال شـده بودوبه خیال خودباشــکوه!
زین رو نگران بودوغمبار...
که ناگزیر ازجاگذاشتن هر چه شن وسنگ
که در بالا رفتنها توان کشیدنش نبود!
که آه ازایــن اگـراوج واگــرحضیض!
آه ازایــن اگــرخوب واگــرزشـت !
آه ازایــن مسیررفــته و ازآن راه هـنوز مانـــده!
آه ازیــن هــمه افــراط وهـــمه تفریــط!
وآه وافســوس زیــن موقعــیت این بار شایدبی شـــکوه!
باخــودش میگفت : کاش اینجا نبودم
کاش معرفت به بودن خویش نداشتم
کاش کسی که مرا می شناخت ازمن به من چیزی میگفت
کاش صاحبی داشتم تااختیاری تام و اینچنین
کاش تکلیفم معلوم بود ،حق برگشت داشتم
وباخویش اینهمه صفات متضاد وزشت نداشتم
که هرچه برسرم آمد ، یا ازناآگاهیم بود یا ازناچاریم
که مراچنین پرداخــته بودند وآه اگر ازمن سوالی شود
روزگاری زین همه اجبارغریب و اختیارممنوع ومکروه!!
به یقین آنـجا آب خواهـــم شد ! و بـی درنـگ بـه زمـــین خواهـــــم رفـت!!
تـوبــــمان
نـــگارمن! هســـتی من!
چـه خوب وبهنــــگام آمــده ای!
با تــوپائیـــز نــیز آمـــده،مـــن دارم شــکوفه میـــکنم !
میـــبینی چـــه سـبزشـــده ام!
بــهاردررگـــهای من جاریسـت !
وابـــرهای متـراکـم وبارانــزا دردلــم تلمــبارشــده،
ومتــرصدآذرخشی ازچشــمان تو
بـه آســـمان سـربــهم آورده ی خاطــرات کــودکی من وتو
تاازناودان دیـــدگانــم،
سیــلاب خــون حسرت
وآبــراهـه ی رویاهــای نارس وناچــیده،جاری شـود
تاکـه انباشـت غــم ودرد ورنـــج و غــصه
و هــرآنچــه خـس وخـاشاک، برجــداردلمـانده ازسالیــان بلنددوری را
با خودآورده وازارتـــفاع گــونه های خشک وتــکیده
ازجـــورروزگاروکشــیدبارســنگین غم زمـان
بــه ســرْزانوی خشک واستـــخوانی بغـــل شــده ام،
چنان بریــزد کـــه گـــوئی ازپس یـــک دهــه،
قــحطی و خشــکسالی ، به دعا نشسته ام،
واکـــنون میــخواهدبا آمـــدن غیرمنتـــظره ات
ریــشه ی ایــن مـرضــهای قدیمی را
ازاعــماق دره هـای جانم، آنــجوربکــند
که نه نشانی بــماندونــه خـاطـره ای ازآن
ومـرانیزآنچــنان درسی که به ندامـــتم کشدوبه خاطــرم آورد
که مــگرمـن باانتــخاب خـودآمــده ام
کــه بـه انتخاب خویــش،
همـــراه وهمــگام خویـشــتن را انتــخاب کنم!؟
و سپس ، راه گــذرآرام ونجــات بــی بـاور،
زیــن زمســتان سـخت درپـــش را
درســرانــگشــتان دل نــگارم، جستــجوکــنم!؟
کــه تـوباشــی!
ـ پـس من سرنوشـت به چه کارآیم !؟
امانــه،تــوهــنوزقــضاوتم به خـواست سرنوشـت نــکن،
کـه من نـــداده ام،هــرگز، افسارعــقل به دست عــلیل قسمت
اگرتـــوآمــده ای اکـنون،
ازپس یک دهـه انتــظاربــی وقـفه ودلــکشــنده
چون من خواسته ام، اصـرارم درطلب،تورابه اینجا آورده
واگـرنام دیــگرش سرنوشت باشد،آری میــپذیرم
وامـا، چــقدرخوب شــود اگرحرف رفـتن ازکـــلامت وانــهی
مــگرنمـــیبینی چـه بارانـی سـرگرفــته!
آیانمیــخواهی یـک شب بــمانی!؟
چه میــگوئی؟ کــه دیرشــده، بایــدبروی!
هستیم ! پس چــرا آمــده ای؟ توکه زمان راتوان توقـف داشــته ای!
شــبی را بــمان!پیـشما،تا فردا که آســمان چشمش راببــندد!
نمیـــترسی !اگرفـردا مـن چشــمم رانتوانم جــزبه روی تـو واکــنم؟
یا شایــدتوهـــم به سرنوشت باورکرده ای...
اگرچنــین اسـت ! ...برو ودرپــناه آن خوش باش...
کــه ما را دو جــاده ، به یک مقصود هرگزنرسانــد!
که هدف راه است نه مقصـد.
تـــونمـــیدانی!
تونمیـــدانی
احسـاسم چنین میـــگویـدبـه مــن!
تــوشــایدهــیچ نمــــیدانی!
اگــرچــه باورش چــون باورِبشقاب پــرنده ای سخت باشــد!